زمین و زمان

دوستان گرامی
من عضو جدیدم
پی یه شعر از نادر نادر پور میگردم :
پیران موسپید که بر تخته سنگ گور نام جگر خراش فرزند نبشته اند
خون گریه میکنند که در دوران تو ، آنرا دروده اند که هرگز نکشته اند...
کی میدونه این شعر تو کدوم کتاب آقای نادر پور روانشاده ؟؟؟؟

حضور قلب من از من رميده بود و نماز به بازي عبث لفظ ها بدل شده بود .
نادر پور بي نظيره.

با درود
امیدوارم خسته نباشید
شبو روز تان به خیر باد