خانم دالووی

خیلی خوشحالم که اجازه دانلود داده شد.مرسی

خیلی دوست داشتم این کتاب رو بخونم :x خوشحالم که پیداش کردم

در رمان «خانم دالاوی»، نوعی سردرگمی و احساس روزمرگی و تنهایی به چشم می خورد که مدام در گفتگوی درونی کلاریسا و یا سپتیموس با خودشان به چشم می خورد؛ اضطرابی که نباید صرفا ناشی از فشار و بایدها و نبایدهای جامعه و فرهنگ شمرد بلکه ناشی از نوعی بی ایمانی و بی اعتقادی به ماورایی است که تکیه به آن ایمان و ثبات درونی انسان را پدید می آورد. این نکته به اعتقادات خود نویسنده برمی گردد. وولف از نویسندگانی است که به فاعل مطلق هستی اعتقادی ندارد و همین، بیشترین اثر را در ناآرامی های درونی او داشته است و در رمان های او متبلور می شود:« کلاریسا ماوراء طبیعت را قبول نداشت؛ از این رو نیرویی نبود که بتوان مقصر شمرد؛ این بود که چهار چوبی از باورها برای خود ساخته و کار نیک را برای نیکوکاری انجام می داد.

رمان «خانم دالاوی» در باره ی یک روز از زندگی زنی به نام کلاریسا دالاوی است که صبح برای خرید از خانه بیرون می رود و تا شب که برمی گردد، به رویدادهای زندگی اش فکر می کند و گفتگوهای درونی با خود دارد. وی قرار است شب در خانه اش میهمانی مفصلی بدهد و جناب نخست وزیر نیز یکی از میهمانان است. همسر کلاریسا یک نماینده ی محافظه کار مجلس است. وی دختری به نام الیزابت دارد که دوره ی نوجوانی را می گذراند و تحت تاثیر معلم تاریخش «دوشیزه کیلمن» است که وی متأثر از عقاید کلیسا است و می کوشد تفکراتش را به الیزابت انتقال دهد، خانم دالاوی از این جهت، نگران ارتباط الیزابت با خانم کیلمن است. خانم دالاوی پیش از ازدواج با ریچارد دالاوی با یکی از دوستان خانوادگی اش به نام پیتر والش آشنا بوده و پیتر تصمیم داشته از کلاریسا خواستگاری کند اما آمدن ریچارد به زندگی کلاریسا، نقشه های او را به هم می زند و در نهایت کلاریسا به پیشنهاد ازدواج ریچارد جواب مثبت می دهد. اینک پیتر پس از چند سال خدمت در نیروی دریایی در هند برگشته تا مقدمات ازدواجش را با زنی هندی که متاهل است و هنوز از همسرش طلاق نگرفته، فراهم کند. برگشتن پیتر به لندن مصادف با زمانی است که میهمانی کلاریسا برگزار می شود. وی در اولین روز ورودش به دیدن کلاریسا می رود. کلاریسا دوستی به نام سالی دارد که به نوعی به او عشق می ورزد و به احساس «دو جنسی بودن خود» واقف است. در حرکتی موازی با زندگی کلاریسا، نویسنده ماجرای زندگی زوجی را نیز نقل می کند که همسر زن، به نام سپتیموس، از قربانیان جنگ جهانی اول است و پس از جنگ دچار رفتارهای نامتعادلی است. در کنار مشاهده ی زندگی روزانه ی کلاریسا که برای خرید بیرون آمده است، سپتیموس و همسرش نیز برای رفتن به مطب دکتر و مشاوره با وی از خانه بیرون آمده اند و همان طور که کلاریسا مدام در گفتگوی درونی با خود از حال به گذشته و سپس برگشت به زمان حال است، این نوسان در باره ی سپتیموس هم تکرار می شود و هر دو در یک گسیختگی زمانی به سر می برند. سرانجام شب فرا می رسد و کلاریسا مطابق برنامه ی از پیش تعیین شده میهمانی را برگزار می کند و در میهمانی از زبان یکی از میهمانان در باره ی مردی به نام سپتیموس می شنود که امروز با پرتاب خود از پنجره ی خانه اش خودکشی کرده است.

ممنونم از زحماتتون پاینده‌ باشید :D هه هه‌هههه کلمه‌ (( پاینده‌ )) باشید منو یاده‌ درس جمله‌ سازی انداخت ;-) نیست خیلی وقته‌ فارسی ننوشتم فقط به‌ لطف شما کتاب فارسی خوب میخونم

کسی باید بمیرد
«ویرجینیا وولف»، با نگاهی به «خانم دلوی»
نویسنده: معین فرخی
قسمت آخر
----------------------------------------------------------------------------------------
سپتیموس – مانند وولف- به دکترها بدبین است و آنها را «نماینده چیز وحشتناکی» که اسمش را گذاشته «طبیعت بشری» می داند. آن چیزی را که کلاریسا در هیاهوی زندگی حس می کند ولی درنمی یابد، درک کرده: «قضیه همین بود: جاودانه تنها ماندن.» و در نهایت، وقتی دلسوزی های همسرش او را آرام نمی کند و دکترهای حاذق او را جدی نمی گیرند، خود را از پنجره اتاق دکترش به پایین پرت می کند: «(روی هره نشست.) اما تا آخرین لحظه صبر می کرد. دلش نمی خواست بمیرد. زندگی خوب بود. خورشید داغ بود. اما آدم ها چه؟... و خود را با شدت، با خشونت روی نرده های حیاط خلوت خانم فیلمر پرتاب کرد. » سپتیموس خود را به همان روشی می کشد که ویرجینیا پس از مرگ پدرش سعی کرده بود خود را بکشد.
در مقابل، کلاریسا دلوی (ور با اعتماد به نفس و تُرد وولف) با همه احساسات متناقضش، افسردگی ها و شادابی لحظه یی اش، جلوی صحنه قرار دارد و تمام چیزهایی که در زندگی او و در روح ناشناخته او حس می شود، در همزادش پررنگ و صریح بیان می شود. وولف غارها را پشت شخصیت ها حفر می کند و از هرکدام راهی به دیگری می گیرد و منتظر می شود تا به لحظه حال برسند.
5- لحظه حال رمان میهمانی خانم دلوی است، جایی که قرار است غارهای حفرشده در پشت شخصیت ها به هم مرتبط شوند. میهمانی شلوغ است و زن ها با لباس شب و مردها با لباس رسمی گوشه یی ایستاده اند و با هم حرف می زنند، طبقه متوسط و مرفه در یکی از شب های به یادماندنی اش است و کلاریسا هم که از صبح درگیر حس های متناقض بوده، راضی از برگزاری میهمانی به خود مباهات می کند. دکتر سپتیموس هم در میهمانی است و می گوید که مرد جوانی خودش را کشته است. کلاریسا با خود می گوید: «وای! مرگ به میهمانی من سرک کشیده.» تازیانه یی که سپتیموس فکر می کرد جهان افراشته فرود می آید. سایه اندوه بر نمایش شاد میهمانی می افتد و فکر مرگ کلاریسا را ول نمی کند، اتفاقی نیست که مرگ که در میهمانی اش سرک کشیده، پزشک حاذق مرتکب «شرارتی وصف ناپذیر» شده و کلاریسا فکر می کند: «زندگی را غیر قابل تحمل می کنند، مردانی چون این؟» لب پنجره می رود تا از هیاهو فاصله بگیرد، تنها می شود، کسی باید بمیرد تا دیگران قدر زندگی را بدانند: «به نحوی احساس می کرد خیلی شبیه اوست – مرد جوانی که خودش را کشته بود. خوشحال بود که او این کار را کرده است: دورش انداخته است وقتی که آنها به زندگی ادامه می دادند. ساعت داشت می نواخت. حلقه های سربی در هوا محو می شدند.»
6-16 سال بعد از انتشار «خانم دلوی»، وولف که افسرده بود، می ترسید دیوانه شده باشد و دوباره صداهایی را می شنید، در نامه یی به همسرش که درتمام بحران های روحی همراهش بود، نوشت: «هیچ کس نمی توانست کاری بیش از آنکه تو کرده یی برای من بکند. » و نوشت: «من نمی توانم بیش از این زندگی ات را خراب کنم.» جمله هایی مهربانانه که نشان دهنده ناامیدی از درک شدن و ناتوانی او در تحمل بحران دیگری است. وولف پس از نوشتن نامه لب رودخانه رفت، در جیبش سنگ بزرگی گذاشت و خود را در رودخانه غرق کرد. اندوه سپتیموس وار بر روشنی زندگی اش سایه انداخت: سایه یی که هیچگاه وولف را رها نکرد و این بار ابدی به نظر می رسید.
منابع:
- خانم دلوی، ویرجینیا وولف، ترجمه فرزانه طاهری، انتشارات نیلوفر
- ویرجینیا وولف، جان لیمن، ترجمه احمد کسایی پور، نشر هرمس
- آشنایی با ویرجینیا وولف، پل استراترن، ترجمه مرجان رضایی، نشر مرکز
- جهان مدرن و ده نویسنده بزرگ ،مالکوم برادبری،ترجمه فرزانه قوجلو،نشر چشمه

کسی باید بمیرد
«ویرجینیا وولف»، با نگاهی به «خانم دلوی»
نویسنده: معین فرخی
قسمت سوم
---------------------------------------------------------------------
4- هسته اصلی «خانم دلوی» همین غلاف یا پوشش نیمه شفاف زندگی است. در ذهن وولف هاله درخشان زندگی محدود به احساساتش در یک دوره زمانی خاص نمی شد. فروپاشی های روانی که پشت سر گذاشته بود، تلاش هایش برای خودکشی، ناملایماتی که از پدرش دیده بود، آزادی ای که در بلومزبری تجربه کرده بود، مرگ پدر و مادر و دوستانش همه جزو هاله درخشان زندگی بودند که کلمات وولف همچون پوششی نیمه شفاف نور آن را می پراکند. وولف در یادداشت های روزانه اش درباره «خانم دلوی» می نویسد: «می خواهم از مرگ و زندگی بگوییم، از جنون و عقل: می خواهم نظام اجتماعی را نقد کنم.» اما وولف نمی تواند تمام چیزهایی که برای این کتاب در سر دارد در «خانم دلوی» جا دهد، حفر غارهای زیبا پشت شخصیت خانم دلوی برای وولف کار ساده یی نبود: «تنها نکته یی که مایه تردیدم است شخصیت خانم دلوی بود. شاید زیادی خشک، زیادی پر زرق وبرق و شیک وپیک باشد. اما می توانم کلی شخصیت دیگر به کمکش بیاورم.»
مهم ترین و غریب ترین شخصیتی که به یاری خانم دلوی می آید «سپتیموس وارن اسمیت» است. سپتیموس در همان ابتدای کتاب که کلاریسا دلوی برای خرید گل بیرون رفته و صدای انفجاری می شنود، با همسر دلسوزش روی نیمکتی در پارک نشسته و به این فکر می کند که «جهان تازیانه اش را برافراشته است: بر کجا آن را فرود خواهد آورد؟» سپتیموس از جنگ برگشته و پس از پنج سال هنوز نتوانسته با جنگ کنار بیاید، جامعه او را به حاشیه رانده و به جنون مبتلاست و مدام به مرگ فکر می کند: «سپتیموس گفته بود خودش را می کشد. چه حرف وحشتناکی زده بود. اگر صدایش را شنیده باشند، چه؟» وولف در پیش گفتاری که بر کتاب نوشته صراحتا می گوید که قرار بوده خانم دلوی در پایان کتاب بمیرد اما او طرح را عوض کرده و سپتیموس را همزاد او قرار داده. سپتیموس فرصتی است برای وولف که دوران جنونش را، که پرتوی از هاله درخشان زندگی وولف است، به یاد آورد و بکاود. او هم مانند خانم دلوی (که از سیاسی بازی های همسرش خسته است و فکر می کند «خانم ریچارد دلوی بودن» یعنی «پیشروی حیرت آور و خشک و جدی با بقیه») و خود وولف (که از پدرش و دکترهایش دل خوشی نداشت) از دکترها و تشخیص های خشکشان کلافه است و نمی تواند در اتاق دکتری بنشیند. سپتیموس آن اندوهی است که در طرح اولیه قرار بود بر رمان سرزنده وولف سایه اندازد، ور افسرده وولف است که هیجان های او را فرومی نشاند و او را به انزوا می کشاند، جریان فاضلابی است که زیر سطح به ظاهر روشن زندگی «خانم دلوی» (و بقیه مردم لندن) روان است، ضربانی است که در رگ های «خانم دلوی» می تپد و اگر دستی روی رگ ها گذاشته نشود، حس نمی شود.

کسی باید بمیرد
«ویرجینیا وولف»، با نگاهی به «خانم دلوی»
نویسنده: معین فرخی
قسمت دوم
---------------------------------------------------------------------------
3- ویرجینیا استیون (که بعد از ازدواج با لئونارد وولف، ویرجینیا وولف شد) در یک خانواده ادبی به دنیا آمد. پدرش که روی «فرهنگ زندگینامه ملی» کار می کرد، او را به مدرسه نفرستاد و خود هر وقت فرصت داشت به او آموزش می داد. کار بیش از حد آقای استیون باعث بروز ناراحتی های روانی در خانه شد که در خانواده هم بی سابقه نبوده است. با وجود آنکه ویرجینیا برادر و خواهر زیاد داشت، در دوران کودکی در کتابخانه بزرگ پدرش پرسه می زد و کتاب می خواند. پانزده ساله نشده بود که خواندن آثار شکسپیر و ادبیات یونان باستان را تمام کرد، ولی قبل از آن تجربه هایی را از سر گذرانده بود که از او کودکی حساس و پیچیده می ساخت. سیزده ساله بود که مادرش را از دست داد.
ویرجینیا نتوانست با این دو واقعه کنار بیاید: مرگ مادرش را باور نکرده بود، فکر می کرد او هنوز در خانه حضور شبح وار دارد. این نخستین فروپاشی روانی اش بود. پدرش انتظار داشت که ویرجینیا کار منظم او روی «فرهنگ زندگینامه ملی» را ادامه دهد و به همین خاطر، با وجود آنکه پسرانش را به دانشگاه فرستاده بود، اجازه نداد ویرجینیا به دانشگاه برود. این امر و دیگر چیز هایی که از جامعه مردسالار آن زمان در زندگی ویرجینیا نفوذ کرده بود، بعدها اعتراض او را به خشونت مردسالاری در جامعه برانگیخت. 22 ساله بود که پدرش در اثر سرطان درگذشت و دوباره ویرجینیا دچار بحران روحی شد: دوره یی افسردگی را پشت سر گذاشت و بعد هیجانی زیاد درونش فوران کرد. فکر می کرد پرنده ها به یونانی آواز می خوانند و یک بار سعی کرد خود را با پایین انداختن از پنجره بکشد، که ارتفاع پنجره کم از آب درآمد و تلاشش ناکام ماند. ویرجینیا دچار جنونی ادواری بود که در خانواده اش بی سابقه نبود، اما دکترها و روانپزشکان آن زمان نتوانستند بیماری او را تشخیص دهند، در دوران جنون پرستارهایش را از خود می راند و آنها را خبیث و بدطینت می دانست. ویرجینیا، خواهر و برادر تنی اش عضو محفل تجربی- روشنفکرانه «بلومزبری» بودند که بیشتر اعضایش فرزندان روشنفکران مرفه دوره ویکتوریا بودند که علیه پدرانشان آشوب کردند. هر چند ویرجینیا عضو گوشه گیر این محفل بود، ولی بی پروایی بلومزبری ها و شورش آنها بر باورهای سنتی تاثیری چشمگیر بر ویرجینیا گذاشت. او هم ضد باورهای سنتی که رمان های کلاسیک شکل داده اند آشوب کرد، به نظرش واقعیت در آن رمان ها بیش از حد قطعی بود و در پی پیداکردن فرمی تازه برای نوشتن اثری بر مبنای حس های خود بود. او در مانیفست خود درباره رمان مدرن می نویسد: «زندگی رشته یی چراغ رنگی نیست که به شکل متقارن آراسته شده باشد: زندگی هاله یی درخشان است، غلافی نیمه شفاف که ما را از سر چشمه آگاهی تا انتها در بر گرفته است. آیا وظیفه نویسنده این نیست که این متغیر، این روح ناشناخته و بی حدومرز را بیان کند، هر قدر که این بیان پیچیده و نابهنجار باشد، با کمترین آمیختگی ممکن با امور ظاهری و بیگانه؟»

کسی باید بمیرد
«ویرجینیا وولف»، با نگاهی به «خانم دلوی»
نویسنده: معین فرخی
---------------------------------------------------------------------------
1- ساده انگاری است که کسی خیال کند ربط زندگی نویسنده و آنچه را نوشته پیدا کرده و توانسته آن نخ های پیچ درپیچی که ذهن نویسنده را به نوشته اش می رساند از هم جدا کند و هسته حقیقت ناب را بیان کند. درباره ویرجینیا وولف و «خانم دلوی» این قضیه پیچیده تر هم می شود. «خانم دلوی» رمانی است متکی بر گسترش تک لحظه های ادراک و وولف در آن با جریان سیال ذهن همراه می شود و به عمق شخصیت ها می رود و هر چه می رود بیشتر به این می رسد که نمی توان به هسته یی ناب از حقیقت رسید و اگر بخت یارت باشد، تنها می توانی هاله یی از حقیقت را یک لحظه حس کنی، مثل ماهی ای که یک آن به چنگ می آید و بعد از دستت می لغزد و می رود.
از آن گذشته، کلاریسا دلوی- زنی 52 ساله که خود را برای میزبانی از میهمانی بزرگ آماده می کند، از دغدغه های سیاسی همسرش کلافه است و ذهنش درگیر ازدواج محافظه کارانه و دوری از دخترش است– در ظاهر ربط چندانی به ویرجینیا وولف روشنفکر بلندپرواز ندارد که تا وقت نوشتن رمان، دوبار خودکشی کرده و چندبار اسیر بحران های روانی شده بود و فرزندی نداشت. پس نقطه اشتراک وولف و خانم دلوی کجاست؟ آیا «خانم دلوی» رمانی است تنها درباره کلاریسا دلوی؟
2- اولین حضور خانم دلوی در داستان های وولف برمی گردد به رمان «سفر به بیرون» (1915) که در آن کلاریسا دلوی به عنوان زنی سبک سر، میهمانی باز و سطحی معرفی می شود. بعدها در سال 1922وولف در داستان کوتاهی به نام «خانم دلوی در خیابان باند» به این زن تجملی نزدیک تر می شود و چیزی بیش از پوسته بادکرده و مضحکی که از او نشان داده، بیان می کند. داستان درباره روزی است که کلاریسا دلوی برای خرید دستکش به خیابان می رود و در رفت وبرگشت های وولف در ذهن خانم دلوی پژواک هایی از ذهنش درباره ورود به سالخوردگی به گوش می رسد. طرح داستان «خانم دلوی در خیابان باند» در همان سال گسترش پیدا کرد و وولف نوشتن «خانم دلوی» را شروع کرد: یک روز، یک زن، تمام زندگی اش.
«خانم دلوی» قرار بود رمانی باشد در هفت بخش که به بررسی زندگی اجتماعی در لندن می پردازد. قرار بود شاد و سرزنده باشد، اما اندوه هم بر آن سایه بیفکند. کلاریسا دلوی برای خرید گل از خانه خارج می شود تا برای میهمانی شبش تدارک ببیند، میهمانی بهانه یی می شود تا او به کسانی که شب خواهد دید فکر کند، به گذشته شان، به گذشته خود، به چیزهایی که در طول گذر زمان از دست داده و به طنین لحظه حال و حس هایی که در او برمی انگیزد. و در طرح اولیه قرار بود خانم دلوی در پایان رمان خودکشی کند یا در میهمانی بمیرد. ویرجینیا وولف در یادداشت های روزانه اش تکنیکش را برای نوشتن رمانش اینطور توضیح می دهد: «غارهای زیبایی پشت شخصیت هایم حفر می کنم. گمانم همین دقیقا آنچه را که می خواهم وصف می کند: انسانیت، شوخ طبعی، عمق. قضیه این است که غارها به هم متصل شوند و هر کدام در لحظه حال به روشنایی روز بیایند. »او غارهایی پشت سر شخصیت ها حفر می کند، به یک لایه ناخودآگاه تر آنان می رود، جایی که مرزها کم رنگ ترند، گذر هر لحظه گذشته یی را به ارتعاش می آورد و زمان سیالانه می لغزد. وولف در آن غارها کار خودش را می کند: از هر شخصیت راهی به دیگری می کشد، شخصیت ها همدیگر را کامل می کنند و روایت – مثل جریان مذابی- از این راه ها و غارها می گذرد.

این زن واقعا یک نویسنده عالی و توانمنده:x