جنگ عراق و ایران

خاک پای هر کسی که برای پایندگی میهنش پای بر خاک تفتیده جبهه های نبرد نهاد توتیای چشم ما و نسل های پسین است

آفرین 8-)8-)8-)8-)8-)8-)8-)8-)8-)8-)8-)

زهر بودن قبول قطعنامه به علت خیانت دوست نماها و عدم پشتیبانی جبهه ها توسط کسانی که بر مرکب ریاست سوار بودند انجام شد.

دوست گرامی.
خدا را شکر کسانی که در این سایت نظر نیگذارند از آقازاده ها نیستند که این حرف ها به مزاقشان خوش نیاید! ما هم از همین توده ی مردم هستیم که همیشه بار ها را بر دوش کشیده ایم و زجرها را برده ایم!! این دوست نما های خائن چه کسانی هستند؟؟ جز اینکه این کسانی که شما آنها را دوست نمای خائن مینامید. در میان حاکمان آن زمان بودند و امروزه نیز بر کرسی های حکومت تکیه زده اند.
برادر من!اینها همش سیاسی بازیه! سر ما را گرم کردن و خودشان حکومت میکنند. مگر نه اینکه در اتفاقات اخیر یکی از این دوست نماهای خائن را تا جایی پیش رفتند که به اسم فامیل صدا میزدند!!کسی که زمانی امام جمعه تهران بود و آیت الله خطابش میکردن!!و حتی مدتی در صدا و سیما بایکوت شد.اما مدتی ست دوباره این آقا عزیز شده!! مصاحبه هایش را نشان میدهند!!دوباره به او آیت الله میگویند.
این چه سری ست که این داستان ها اتفاق می افتد؟؟؟یک روز دشمن اند فردا دوست!! این وسط هم من و شما را به جان هم انداخته اند که فکرمان مشغول باشد و به چیز دیگری فکر نکنیم.من به شما میگویم بسیجی آدمکش!شما به من میگویید فتنه گر مزدور اجنبی!! بعد سر و کله همدیگر را میکوبیم تا ببینیم تا وقتی آقایان با هم دوستی کنند.آن وقت من و شما میمانیم و یک عمر تحقیر به خاطر اینکه ندانسته هم را کوبیدیم و از بین بردیم و منفعتش را دیگری برد!!

در مورد قبول صلح بعد از آزادسازی خرمشهر دوستان کمی وقت بگذارند میبینند که نفت شهر تا آخر جنگ در اشغال بود و چه کسی متعهد میشد که عراق آنرا پس بدهد؟؟ اگر عراق متجاوز شناخته نشده بود.

مگر در سال 67 که قطعنامه پذیرفته شد همه خاک ایران در دست ایران بود؟؟خیر.پس فرقی با سال61 نداشت.زیرا بعد از برقراری آتش‌بس در ۲۹ مرداد ۶۷ کماکان ۲۳۶ کیلومتر مربع از اراضی ایران دراختیار عراق باقی ماند. این مناطق تا بعد از حمله عراق به کویت و شکست نظامی عراق، به ایران بازگردانده نشد. این اراضی بخشهایی از مناطق مهران، قصر شیرین، موسیان، شلمچه، فکه را شامل می‌شد.
همچنین متجاوز شناخته شدن عراق در سال 67 و با اجرای قطعنامه صورت نگرفت بلکه شورای امنیت در تاریخ ۱۸ آذر۱۳۷۰ مصادف با ۹ دسامبر۱۹۹۱ طی گزارشی که از جانب خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد دریافت کرده بود، عراق را به عنوان متجاوز جنگ معرفی کرد. این شورا همچنین عراق را موظف به پرداخت غرامت جنگ به ایران نمود.
(قسمت آخر را از ویکی پدیای فارسی آورده ام)

چرا از قراردادهای ترکمن چای و گلستان و .. به بدنامی یاد میشود ؟؟
مشکل جنگ ایران و عراق این بود که کسی که اسمش شاه باشد زمامدار نبود تا تعریف و تمجید ناسیونالیستها بلند شود.
بعد از صدها سال تنها جنگی که در آن وجبی از خاک ایران اهدا نشد
در مورد قبول صلح بعد از آزادسازی خرمشهر دوستان کمی وقت بگذارند میبینند که نفت شهر تا آخر جنگ در اشغال بود و چه کسی متعهد میشد که عراق آنرا پس بدهد؟؟ اگر عراق متجاوز شناخته نشده بود.

هميشه جنگ را كساني شروع ميكنند كه ميخواهند هر چيزي كه خودشان دوست دارند به ديگران تحميل كنند و كساني كه ادامه ميدهند
(يعني بعد از آتش بس طرف مقابل ) يا مايه از خودشان نيست / يا ميخواهند فراتر از شروع كننده جنگ باشند / يا در فكر ديكتاتوري هستند
هميشه در فكر باشيد كه در جنگها (مخصوصآ در خاورميانه ) بيشتر چه مناطق / ملتها وگروههاي جامعه آسيب جدي مي بينند .
پس هر كس چه براي هدايت ملتهاي ديگر يا برقراري عدالت راه كشت و كشتار راه بيندازد (حتي كورش خودمان ) انسان نيست .

سخن آخر اینکه گرچه نبرد خانمان سوز ایران و عراق فاجعه ای بود که سیر رشد و توسعه میهن ما را برای دهه ها به تعویق انداخت و از لحاظ اجتماعی آسیب های جبران ناپذیری به جامعه ما وارد کرد و در عین حال آلت دستی شد برای حاکمان سودجو جهت سرکوب نیروهای مخالف و بسط فضای فشار و اختناق داخلی و استحکام پایه های قدرت نامشروعشان ، اما در این میان اگر گناهی متوجه کسی باشد بی شک آنان جوانان پاک و پرشوری نیستند که فارغ از سیاست بازی های پشت پرده ، به عشق میهن و هم میهنانشان رفاه و پیشه و کاشانه و عزیزان و آتیه خود را واگذاشتند و به استقبال سرب داغ و گازهای تاول زا و میادین مین رفتند. ننگ ابدی بر آنان که از احساسات پاک این جوانان پاک باخته و بی آلایش سود خود جستند و آنان را با سلاح های سوغات اسرائیل در دست و امید فتح قدس در سر به کشتارگاه های تفتیده جنوب و غرب فرستادند.
خاک پای هر کسی که برای پایندگی میهنش پای بر خاک تفتیده جبهه های نبرد نهاد توتیای چشم ما و نسل های پسین است.

بدین ترتیب پی بردن به این دو عامل حاکمان عراق را از پافشاری بر ادامه جنگ و هدر دادن منابع انسانی و نظامی خود بازداشت. کوششهای عراق برای ترک مخاصمه و دست یافتن به آتش بس از طریق واسطه قراردادن شخصیت ها و نهادهای بین المللی موجهی همچون یاسر عرفات و سازمان کنفرانس اسلامی خود گویای این حقیقت است. بی شک تن دادن به این امر تا زمانی که بخش هایی از خاک ایران در دست قوای اشغالگر بود پذیرفتنی نبود ، با سقوط خرمشهر اما تنها نقطه اتکای عراق برای ماندن در خاک ایران و تن ندادن به پذیرش مرزهای سابق فرو ریخت و و به راستی حکومت ایران با یک دیپلماسی قوی و کارآمد و چشم پوشیدن از مدعاهای گزافی همانند "گذشتن راه قدس از کربلا " و ... می توانست نه تنها به یک صلح شرافتمندانه و از موضع برتر دست یابد که امکان دریافت غرامت مالی جنگ و به زیر کشیدن موضع عراق به جایگاه یک کشور متجاوز و محکوم را فراهم آورد. افسوس و صد افسوس که در این برهه تاریخ ساز رژیم متوهم و شعار زده ی ایران دچار همان خطایی شد که عراق در اوان جنگ مرتکب شده بود. این که می تواند از ضعف و فترت قوای نظامی عراق بهره گیرد و با یک هجوم ضربتی و پرشمار همراه با تحریک و تقویت شیعیان و گروههای اپوزیسیون عراق به یک پیروزی قاطع دست یافته و ضمن سرنگونی رژیم بعثی از فرصت پیش رو برای به رخ کشیدن و اشاعه قدرت اسلام انقلابی بهره ببرد. و اینجا بود که باز سیاست الاکلنگی بازیگران پشت پرده برای به موازنه کشیدن قدرت دو طرف و جلوگیری از برتری قاطع هر یک از دو طرف (این بار به نفع عراقِ در موضع ضعف) آغاز شد. سیل تسلیحات غرب به سوی عراق سرازیر شد و همزمان حکام ایران که ساده لوحانه می پنداشتند با یک هجمه ی ضربتی می تواند تکلیف کار را یکسره کنند و اساسا به همین امید از تن دادن به سازش سرباز زده بود عملیات بزرگ رمضان را تدارک دیدند اما بر خلاف انتظار با چنان مشت محکمی از سوی ماشین جنگ بازسازی شده ی عراق مواجه شدند که عرصه اجرای عملیات رمضان به یک کشتارگاه بزرگ برای جوانان ایرانی بدل گردید.
مابقی دوران جنگ تنها صحنه دور باطل عملیات ها و کوشش های قوای ایران برای تصرف یک منطقه استراتژیک در خاک عراق (فاو ، بصره و بندرهای ژئواستراتژیک جنوب عراق) جهت اعاده حیثیت و سرپوش گذشتن بر ننگ نپذیرفتن صلح و در مقابل پدافندهای سرسختانه و گاه غیرانسانی عراق (همانند استفاده از سلاحهای کشتار جمعی و بمباران شهرها) برای فشار آوردن به ایران جهت ترک مخاصمه و تن دادن به آتش بس بود.
اصرار حکام رژیم اسلامی بر ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر نه تنها موقعیت ایران را از کشوری مورد تجاوز واقع شده به کشوری ستیزه جو تنزل داد که باعث شد عراق با مظلوم نمایی در جامعه جهانی و کسب حمایت های بی دریغ مالی و نظامی کشورهای منطقه در فرجام آتش بس مطلوب نظر خود را به ایران تحمیل کرده از جبران خسارات وارده نیز سرباز زند.
با قاطعیت می توان گفت همچنان که پس از پذیرش قطعنامه 598 توسط ایران ، عراق به جز معدود تحرکات ایذایی کوتاه مدت از یورش دوباره به ایران خودداری نمود پس از تسخیر خرمشهر نیز چنین امکانی به مراتب بهتر و سودمندتر مهیا بود . فراموش نکنید که عراق در پایان جنگ ماشین جنگ خود را از لحاظ تسلیحاتی و منابع انسانی به شدت و چندین برابر دوران واگذاری خرمشهر تقویت کرده بود و در مقابل ایران به شدت دچار کمبود منابع و سرخوردگی اقشار مردم گردیده بود و موقعیت عراق برای ادامه نبرد بسیار مهیاتر بود.
تسخیر کویت با اهدافی متفاوت از هجوم به ایران رخ داد. اساسا تسخیر یک کشور کوچک با توان نظامی ناچیز هدف ممتازی برای صدام نبود. این مشکلات اقتصادی و بار سنگین بدهی های کلان خارجی آن بود که زمینه دست اندازی صدام به کشور ثروتمند کویت را فراهم آورد که البته با چراغ سبز آمریکا صورت گرفت و خود دامی دیگر بود برای در هم کوبیدن ماشین جنگی بازسازی شده و تقویت شده عراق.

هدف دیگر عراق اعاده حیثیت از دست رفته در پی پذیرش قرارداد الجزایر و همچنین تثبیت جایگاه خود به عنوان رهبر نوین جهان عرب (در غیاب مصر منزوی بر اثر عواقب صلح با اسرائیل) و ژاندارم نوظهور منطقه (در غیاب ایران شاهنشاهی) بود.
اما در این میان دو فاکتور مهم و شدیدا سرنوشت ساز از چشم تحلیلگران سیاسی عراق پوشیده ماند و همین دو عنصر در کنار یکدیگر باعث شد ماهیت نبرد از یک نبرد ضربتی و کوتاه مدت به یک نبرد فرسایشی بلندمدت بدل گردد. نخستین فاکتور شدت برانگیخته شدن شور میهن پرستی و بیگانه ستیزی ایرانیان بود که عمده آنان علیرغم سرخوردگی از رژیم انقلابی نوپا دارای چنان احساسات ناسیونالیستی و میهن پرستانه ای بودند که هرگز ننگ سیطره بیگانه را بر نتابیده با هر مرام و مسلک و عقیده ای به سوی جبهه های نبرد گسیل شدند و انتظار صدام مبنی بر مواجهه ماشین جنگش با ارتشی از هم پاشیده و خطوط دفاعی سست را نقش بر آب کردند. سیاستگذارن عراق در همان 34 روزی که چندین لشکر پرشمار و توانمندشان پشت دروازه های خرمشهر برای تسخیر تنها یک شهر نه چندان بزرگ به آب و آتش می زدند به این خطای خطیر خود پی بردند.
عامل دوم اشتباه استراتژیک عراق در پیش بینی واکنش جهان غرب در برابر تسخیر خاک یک متحد سابقش توسط قوای یکی از متحدین اردوگاه شرق بود. اساسا تنش های ایران انقلابی و جهان غرب صدام را دچار این خطای محاسباتی کرد که آمریکا و متحدانش حتی اگر او را به خاطر کوتاه کردن شر یک رژيم انقلابی ناسازگار و متخاصم نستایند در این زمینه حداکثر موضعی بی طرفانه و همراه با بی تفاوتی پیش خواهند گرفت. آنچه از چشم او پوشیده ماند این بود که آمریکا گرچه از انقلابیونی که متحد سابقش را سرنگون و با پرده دری هایشان وجهه اش را خدشه دار کرده بودند به شدت کینه ور بود اما هیچگاه اجازه نمی داد یک متحد شوروی بخش های مهمی از کشور ژئواستراتژیک ایران را به تسخیر خود درآورد ، مخزن نفت جهان در حاشیه خلیج فارس را به مخاطره اندازد و با عرض اندام و به دست گرفتن زمام کشورهای عربی تهدیدی بالقوه برای اسرائیل آسیب پذیر پدید آورد.
بروز نبرد ایران و عراق این فرصت طلائی را در اختیار آمریکا ، اسرائیل و متحدانشان قرار داد تا ضمن گوشمالی دادن و به خود مشغول داشتن حکام ستیزه جو و مدعی صدور اسلام انقلابی ایران ، متحد به شدت تقویت شده و افسارگسیخته ی بلوک شرق در منطقه را درگیر یک جنگ فرسایشی و تضعیف کننده نموده راه بر مطامع بعدی آن ببندند. اینگونه بود که همزمان با نبرد آشکار و خونباری که در صحنه این نمایش در جریان بود و امکانات انسانی و مالی دو کشور را به کام مرگ و تباهی می کشاند رقابتی تنگاتنگ و پرسود در پس پرده بین حامیان پیدا و پنهان دو کشور که منفعت خود را در این میان می جستند جریان داشت. در سالیان اخیر شاهد افشای اسناد تأمل برانگیز و رازهای مگویی بوده ایم که نقش بسیار فعال اسرائیل در راستای تامین تسلیحات مورد نیاز ایران و اعطای کمک های فنی و اطلاعاتی به ایران را برملا می کند. گرچه پیشتر نیز برملاشدن همکاری دو کشور در انهدام تاسیسات اتمی اوسیراک عراق و همچنین جریان مک فارلین و افشای کمک های تسلیحاتی گروههای وابسته به دولت آمریکا و سازمان سیا به حکومت ایران صحت این امر را هویدا ساخته بود.

هرچند نقش رژیم بعث عراق در آغاز نبرد هشت ساله بر کسی پوشیده نیست اما به دلایلی چند دستگاه حاکمه عراق پس از باز پس گیری خرمشهر توسط قوای ایران و حتی پیشتر از آن نه تنها مایل به متارکه جنگ بود که بر آن اصرار نیز داشت. چنانکه می دانید خصومت دو نیروی متخاصم هنگامی از حیطه جنگ دیپلماتیک و سیاست های ایذائی خارج شده و به رویارویی نظامی می انجامد که موازنه قدرت بین آنان به نفع یکی به هم خورده باشد. اختلافات ایران و عراق اختلافاتی ریشه دار و چند ده ساله بود. این اختلافات از زمان سرنگونی حکومت سلطنتی عراق و به روی کار آمدن نظام های سوسیالیستی و پان عربیستی متمایل به بلوک شرق (که منجر به خروج آن کشور از پیمان نظامی سنتو بین متحدین آمریکا در منطقه گردید) تشدید و به نقطه تقابل نظامی نزدیک شد. در این میان اما بهره مندی حکومت ایران از حمایت ویژه سیاسی و تسلیحاتی غرب و به خصوص آمریکا و در سوی مقابل دست حمایت شوروی و بلوک شرق بر سر حاکمان عراق باعث می شد طرفین به نوعی موازنه قوا دست یافته از مواجهه نظامی با یکدیگر احتراز کنند. تن دادن عراق به قرارداد الجزایر که مطلوب نظر ایران بود و متعاقب آن قطع حمایت نظامی ایران از گروههای کرد مبارز و اپوزیسیون عراق در راستای ادامه همین سیاستِ کاهش تنش ها و خودداری از مواجهه نظامی بود.
پس از بروز انقلاب نابهنگام ایران چندین عامل مهم این موازنه قدرت را به نفع عراق تغییر داد. نخستین عامل موج کشتار و پاکسازی نیروهای به زعم انقلابیون ضد انقلاب و پیش از همه سران بلند پایه ارتش بود که دامنه آن به لایه های میانی و فرودست ارتش نیز کشیده شده ضمن از هم پاشیدن ارکان ارتش نظام مند و پرتوان شاهنشاهی کار را حتی به زمزمه ی انحلال ارتش نیز کشانید و کشور را از سپر حفاظتی ارتشی توانمند بی بهره ساخت. عامل دیگر بروز تنش ها و مناقشات پی در پی بین ایران انقلابی و جهان غرب بود که نقطه اوج آن جریان گروگانگیری دیپلمات های آمریکایی و هجوم نظامی آمریکا به خاک ایران و واقعه طبس می باشد. حاصل این امر قطع کمک های فنی و تسلیحاتی و خروج هزاران مستشار نظامی غربی و برچیده شدن چتر حمایتی غرب و در پی آن از بین رفتن دست بالای ایران در منطقه بود. سومین و شاید مهمترین عامل اما اختلافات و کشاکش های روزافزون انقلابیون به قدرت رسیده با یکدیگر بود که ریشه در ناهمگونی های ایدئولوژیک آنان و همچنین رویکردهای توتالیتریستی زمامداران مذهبی داشت. اغتشاشات و رویارویی های عدیده و خونبار گروه های درون انقلاب در فرجام به سوی خشونت های کنترل نشده و مواجهه نظامی کشیده شده ضمن سست کردن ارکان یکپارچگی و اتحاد بی نظیری که در اوان انقلاب در جامعه شکل گرفته بود باعث گردید کشور از یک حکومت مرکزی توانمند بی بهره گشته و مطالبات اقلیت ها و قومیت های عمدتا مرزنشین نیز به سوی تمایلات جدایی خواهانه سوق پیدا کرده ، غائله های متعددی در مناطق مرزی خارج از سیطره حکومت مرکزی شکل گیرد.
تمامی این عوامل در کنار موج نارضایتی آحاد مردم از آشفتگی ها و نابسامانی های اقتصادی و اجتماعی این شائبه را برای سران حکومت بعثی عراق فراهم کرد که می توانند با یک هجمه ضربتی و همه جانبه بخش های وسیعی از خاک ایران را تصرف کرده و با یک تیر چند هدف را نشانه روند.
نخست اینکه مناطق وسیع نفت خیز جنوب و غرب ایران را به خاک خود منضم کرده و در فرجام با دست بالایی که بر سر میز مذاکره خواهند داشتند مطامع خود را به ایران فروپاشیده و تجزیه شده تحمیل کرده و برای همیشه از شر در کنار داشتن رقیبی توانمند و ناسازگار آسوده گردند. از پروپاگاندای تبلیغاتی عراق در اوان جنگ مبنی بر تصرف سه روزه خوزستان و تسخیر هفت روزه تهران به روشنی بر می آید که عراق هیچگاه قصد و انتظار درگیر شدن در یک نبرد فرسایشی چند ساله را نداشت.

زهر بودن قبول قطعنامه به علت خیانت دوست نماها و عدم پشتیبانی جبهه ها توسط کسانی که بر مرکب ریاست سوار بودند انجام شد.
قبول قطعنامه مانند حکمیتی بود که به امام علی (علیه السلام ) تحمیل شد در جنگ صفین.
مرگ با عزت بهتر از زندگی با خفت و ننگ است.
شهدا بابت خونشان از ما خونخواهی نمی خواهند بلکه ادامه دادن راهشان نه طلبکار بودن از امام خمینی
اگر اول جنگ ایران پای میز مذاکره می نشست و باعث میشد امتیازی به دشمن داده شود همین منتقدین ادامه جنگ گوشها را از نعره وا غیرتا کر می کردند.
ادامه جنگ باعث شد تا قدرت ایمان جوانان از جان گذشته سالها این کشور را از حمله دشمنان بیمه کند.
عراق و افغانستان و... مثال زنده امروز است.
والسلام

در این مدت که مردم و جوانان به امید آینده ی روشن جانشان در کف،در میدان های جنگ میکشتند و کشته میشدند رندان بار خود را بسته بودند و قدرتی نفوذ ناپذیر ساخته بودند محکم تر از قدرت شاه مخلوع!
حالا که جنگ تمام شده مردم می توانند به موضوعاتی غیر از جنگ فکر کنند.به یاد شعار آزادی و عدالت و استقلال و رفاه می افتند اما هر چه بیشتر می گردند کمتر می یابند!!! و زیر لب این شعر اخوان ثالث را زمزمه می کنند:

سترون
سیاهی از درون کاهدود پشت دریاها
بر آمد ، با نگاهی حیله گر ، با اشکی آویزان
به دنبالش سیاهیهای دیگر آمده اند از راه
بگستردند بر صحرای عطشان قیرگون دامان
سیاهی گفت:
اینک من ، بهین فرزند دریاها
شما را ، ای گروه تشنگان ، سیراب خواهم کرد
چه لذت بخش و مطبوع است مهتاب پس از باران
پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم کرد
بپوشد هر درختی میوه اش را در پناه من
ز خورشیدی که دایم می مکد خون و طراوت را
نبینم ... وای ... این شاخک چه بی جان است و پژمرده
سیاهی با چنین افسون مسلط گشت بر صحرا
زبردستی که دایم می مکد خون و طراوت را
نهان در پشت این ابر دروغین بود و می خندید
مه از قعر محاقش پوزخندی زد بر این تزویر
نگه می کرد غار تیره با خمیازه ی جاوید
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
_دیگر این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد
ولی پیر دروگر گفت با لبخندی افسرده:
فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد
خروش رعد غوغا کرد ، با فریاد غول آسا
غریو از تشنگانم برخاست:
باران است ... هی ! باران
پس از هرگز ... خدا را شکر ... چندان بد نشد آخر
ز شادی گرم شد خون در عروق سرد بیماران
به زیر ناودانها تشنگان ، با چهره های مات
فشرده بین کفها کاسه های بی قراری را
_تحمل کن پدر ... باید تحمل کرد
_می دانم
تحمل می کنم این حسرت و چشم انتظاری را
ولی باران نیامد!
پس چرا باران نمی آید ؟
نمی دانم ولی این ابر بارانی ست ، می دانم
ببار ای ابر بارانی ! ببار ای ابر بارانی
شکایت می کنند از من لبان خشک عطشانم
شما را ، ای گروه تشنگان ! سیراب خواهم کرد
صدای رعد آمد باز ، با فریاد غول آسا
ولی باران نیامد
پس چرا
باران نمی آید ؟
سر آمد روزها با تشنگی بر مردم صحرا
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
آیا این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد ؟
و آن پیر دورگر گفت با لبخند زهر آگین
فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد