صد سال تنهایی

خیلی دوس داشتنی بود.. واقعا لذت بردم..

كتاب خنده دارى بود ها ها ها ها به اندازه ى كتاب متن نامه ى احمدى به بوش حالمو بد كرد

سلام خیلی عالی بود...:D

ادبیات جادویی نویسنده حیرت انگیز است

وقتی آدم دلش می گیره فکر میکنه تو دلش هوا خوب نیست.بارونیه.مث کتاب صد سال تنهایی که همش بارون میاد

بهترین رمانی که تاکنون خوانده ام با اینکه از نظر من سبک این کتاب به طنز نگارده شده ولی تنهائی وغم در سطر سطر کتاب موج میزند

اين كتاب خارق العاده اس، توصيه ام اينه كه بدون اندكي پيش دانسته هاي فلسفي و آشنايي با روال تاريخ و روال ثبت تاريخ به سراغش نريد، حيف اين كتاب كه درك نشه و نقدهاي سبك در موردش بشه.. به نظر من كسي كه اين كتاب رو ميخونه و شنيده كه چه كتابي سختي اسم ها رو هم ميذاره به حساب نبوغ نويسنده،‌ضمن اين كه از صفحه ي 60 به بعد ديگه شخصيت ها نامانوس نيستن و خواننده ميتونه خودش با ارتباط ساده اي كه برقرار مي كنه شجره نامه ي خونوادگيشون رو هم رسم كنه!
خوندم گفته بودن چرا فقط آخرين بوئندريا حرومزاده، دليلش در صورت فهم آزادي خواهي و نگرش نويسنده مشخص ميشه.

وای خدای من این کتاب خیلی وقت پیش خوندم یادم میاد همه اسماش یکی بود یعنی حدود چند نسل یه اسمو داشتن! منم همش داشتم برمی گشتم از اول میخوندم ببینم کدومو میگفت!همون اولین بار حدود3بار خوندمش تا فهمیدم چی شد:D
خوندنشو به کتابخونا توصیه میکنم8-)

من تازه دانلود کردم حتما تو تعطیلات می خونم :D

خب درسته اين رمان آغازگر رئاليسم جادويی بوده(طاعون بيخوابی ، قدرت عجيب غريب خوزه آركاديو ، دم درآوردن نوزاد ها ، بارندگی چند ساله و غيره). خب خوندنش خالی از لذت نبود. ولی چند تا اشكال داشت كه الآن به عرضتون ميرسونم.(البته تا اونجايی كه يادم مونده)
1) اينكه همه ی نقش های مهم مرد اين رمان اسم های آركاديو و آئورليانو رو دارن. واس همين شايد يه خرده باعث گيج شدن خواننده بشه.
2)اشكال بعدی اينه كه بعضی از فصل هاش، هيچ ربطی به فصل قبلی نداره، مثلن يه فصلی رو ول ميكنه و بعد از 40،50 صفحه مياد اون فصلرو دنبال ميكنه كه اين باعث ميشه خواننده يه چيزاييشو فراموش كرده باشه.
3) يه چی ديگه، مثل اينكه نويسنده آخرين آئورليانو رو حرومزاده معرفی ميكنه، ولی همونطور كه ميدونيم، همه ی آركاديو ها و آئورليانو ها در اين كتاب بدون ازدواج رسمی پدر مادر متولد شدن.( پس همشون حرومزاده بودن نه فقط اون بيچاره آخريه)
اين كتابرو آدم بايد تا آخرين صفحش بخونه ، تا جائيكه كه آئورليانو مكاتيب اون يارو اسمش يادم نيس آها ملكيادس، رو ترجمه ميكنه و از پيشگوييش با خبر ميشه، اون لحظه جالب ميشه .
(شما اگه ساعت شومش رو بخونين، ميبينيد كه ماركز درون كتاب چقدر پراكنده نويسی ميكنه، فصل های بی ربط و نقش های‌ نيمه كاره، و جالبتر اينكه درون مايه اون كتاب ،‌هيچ ربطی به اسم نداشت:D)
حالا كاری به اين ندارم كه اين كتاب پيشامدهای رخ داده در يكی از دهات های‌ كلمبيا رو فقط شرح ميده .
در ضمن اونايی كه كتاب خون نباشن امكان نداره اين كتاب رو تأييد كنن، چون حوصله نميكنن همۀ داستان رو دنبال كنن.:D