خلاصه کتاب ۵ دنده

چگونه در زمانی که وقت کافی نداریم، حضوری موثر و پربازده داشته باشیم

خلاصه کتاب ۵ دنده (۵ Gears) شامل اهم مطالب کتاب «جرمی کوبیچک» (Jeremie Kubicek) نویسنده آمریکایی و «استیو کاکرام» (Steve Cockram) نویسنده بریتانیایی است که در سال ۲۰۱۵ منتشر شد.
در این اثر، نویسندگان توصیه می‌کنند که چگونه در دنیایی که «وقت هرگز کافی نیست»، هم‌زمان حضور ذهن داشته باشیم و بهره‌وری‌مان را نیز حفظ کنیم. آن‌ها مفهوم «پنج دنده» را معرفی می‌کنند: «حالات ذهنی یا وضعیّتی که در طول روز تجربه می‌کنیم» و می‌گویند هر زمان، با تغییر دنده، می‌توانیم ارتباط عمیق‌تر با اطرافمان برقرار کنیم و نتیجه بهتری بگیریم. برای مثال، دنده اول مربوط است به «استراحت کامل»، دنده دوم به «ارتباط با خانواده یا دوستان بدون دخالت کار»، و دنده پنجم به «تمرکز کامل و کار بدون حواس‌پرتی».

بخشی از کتاب ۵ دنده:
«یک مدیرعامل پرانرژی و چهل‌ساله داشت باز هم دیر از محل کار بیرون می‌رفت. چندین هفته بود که همسرش از او خواسته بود تلاش کند قبل از آن‌که بچه‌ها برای خواب آماده شوند، برای یک وعده غذای گرم کنار سه فرزندشان در خانه باشد. درخواست چندان غیرمنطقی به‌نظر نمی‌رسید، اما به دلایلی این حداقل میزان تعهد در این دوره از زندگی برای او بسیار سخت بود. شوهر، مسئول یک شرکت ملی بود که کارکنان، بخش‌ها و سرمایه‌گذاران زیادی داشت. بیرون از کارهای روزمره نیز درگیر یک فرآیند احتمالی خرید شرکت بود، و هم‌زمان روی فروش بخشی از کسب‌وکار کار می‌کرد. طبیعی بود که ماه‌ها ذهنش جای دیگری باشد؛ در حالی‌که مدام بین تماس‌ها با وکلا و شرکا و مدیریت کارهای روزانه دست‌وپا می‌زد.
بارها پیش می‌آمد که شوهر برای همسرش پیام می‌فرستاد و می‌گفت «در راه خانه هستم»، که فقط تا حدی حقیقت داشت. او معمولاً ماشین را در پارکینگ مجموعه شنا/تنیس محله نگه می‌داشت تا تماس‌های تلفنی‌اش را تمام کند و بعد آخرین پانصد فوت را تا خانه برود. پیام‌های همسرش یکی پس از دیگری می‌آمد: «کجایی؟» و پاسخ «الان می‌رسم» باعث می‌شد خودش حس کند حقیقت را می‌گوید. اما آن پاسخ ناگزیر و خسته همسرش—«بدون تو شروع کردیم»—باعث می‌شد تماسش با وکیل را قطع کند، وارد خانه شود، همیشه با یک مونولوگ عذرخواهانه برای خانواده و شانه‌بالا انداختن برای همسرش. زیر لب می‌گفت: «خیلی روز شلوغی بود.» مشکل این بود که این اتفاق یک‌بار نبود؛ داشت تبدیل می‌شد به یک عادت، یک الگو.»