خلاصه کتاب خرد جمعی

راز برتری خرد جمعی بر خرد فردی

خلاصه کتاب «خرد جمعی» (The Wisdom of Crowds) مختصر شده اثر «جیمز سوروویکی» (James Surowiecki) نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است که در سال ۲۰۰۴ منتشر شد. این اثر تحسین‌شده، یکی از مهم‌ترین کتاب‌ها در زمینه‌ی رفتار جمعی و تصمیم‌گیری اجتماعی است و با زبانی روان و مثال‌هایی شگفت‌انگیز نشان می‌دهد که چگونه در بسیاری از موقعیت‌ها، جمع‌ها هوشمندتر از افراد تنها عمل می‌کنند.
سوروویکی در این کتاب ثابت می‌کند که اگر تنوع، استقلال فکری و آزادی تبادل نظر در گروهی وجود داشته باشد، نتیجه‌ی تصمیم‌گیری جمعی آن گروه می‌تواند دقیق‌تر و عاقلانه‌تر از تصمیمات نخبگان یا کارشناسان باشد. او با بهره‌گیری از مثال‌هایی از دنیای اقتصاد، سیاست، علم و حتی مسابقات تلویزیونی، به بررسی پدیده‌هایی مانند بازارهای پیش‌بینی، رای‌گیری، و نوآوری جمعی می‌پردازد.

بخشی از کتاب خرد جمعی:
اگر در سال‌های آینده، مردم بخواهند چیزی از برنامه‌ی تلویزیونی «چه کسی می‌خواهد میلیونر شود؟» به یاد بیاورند، احتمالاً تماس‌های تلفنی پراضطراب شرکت‌کنندگان با دوستان و خویشاوندان‌شان را به خاطر خواهند داشت. یا شاید به‌صورت مبهم به یاد بیاورند که «رجیس فیلبین» در آن دوران کوتاه به یک نماد مد تبدیل شد، فقط به‌خاطر این‌که جرئت کرده بود کروات آبی تیره را با پیراهن آبی تیره بپوشد. اما چیزی که بیشتر مردم احتمالاً به یاد نمی‌آورند، این است که در هر قسمت از آن برنامه، هوش جمعی در برابر هوش فردی قرار می‌گرفت، و هر هفته، هوش جمعی پیروز می‌شد.
برنامه‌ی «چه کسی می‌خواهد میلیونر شود؟» از نظر ساختار بسیار ساده بود: شرکت‌کننده باید به مجموعه‌ای از سوالات چندگزینه‌ای پاسخ می‌داد که به‌تدریج سخت‌تر می‌شدند. اگر موفق می‌شد به پانزده سوال پشت سر هم پاسخ درست بدهد، یک میلیون دلار برنده می‌شد. نکته‌ی جالب برنامه این بود که اگر شرکت‌کننده در پاسخ دادن به سوالی گیر می‌کرد، سه راه کمک در اختیار داشت.
نخست، می‌توانست دو گزینه از چهار گزینه‌ی موجود را حذف کند تا شانس پنجاه‌درصدی برای پاسخ درست پیدا کند. دوم، می‌توانست با یکی از دوستان یا خویشاوندانش تماس بگیرد — کسی که از قبل او را به‌عنوان یکی از باهوش‌ترین افرادی که می‌شناخت انتخاب کرده بود — و نظرش را درباره‌ی پاسخ بپرسد. و سوم، می‌توانست از تماشاگران حاضر در استودیو کمک بگیرد؛ جمعیتی تصادفی که رای خود را بلافاصله از طریق سیستم کامپیوتری ثبت می‌کردند.
بر اساس دانسته‌های ما از هوش و شناخت، انتظار می‌رفت که افراد باهوش بهترین پاسخ‌ها را بدهند. و درواقع، «کارشناسان» در شرایط فشرده‌ی مسابقه عملکرد بدی نداشتند — حدود ۶۵ درصد مواقع پاسخ درست را انتخاب می‌کردند. اما در مقایسه با تماشاگران حاضر در استودیو، عملکردشان رنگ می‌باخت.»