خلاصه کتاب چگونه مانند یک زن فکر کنیم

۴ فیلسوف زن که به من آموختند چگونه زندگی همراه با تفکر داشته باشم

خلاصه کتاب «چگونه مانند یک زن فکر کنیم» (How to Think Like a Woman) گذری‌ست کوتاه بر کتاب «ریگان پنالونا» (Regan Penaluna)، نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است که در سال ۲۰۲۳ توسط انتشارات Grove Press منتشر شد. پنالونا در این اثر داستان زندگی و آثار چهار فیلسوف زن قرن هفدهم و هجدهم را روایت می‌کند: مری استل، داماریس ماشام، مری ولستون‌کرافت و کاترین کاکبرن.
پنالونا که خود در ایالت آیووا در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شده، روایتی صادقانه از دوران تحصیل و شیفتگی‌اش به فلسفه ارائه می‌دهد و چالش‌های حضور در دنیای مردانه آکادمیک فلسفه را شرح می‌دهد. او در کنار بازسازی تاریخچه‌ای بدیل از فلسفه و احیای اندیشه‌های این چهار فیلسوف زن که از تاریخ رسمی فلسفه حذف شده‌اند، جستجوی شخصی خود برای عشق و حقیقت را نیز به تصویر می‌کشد. این کتاب با زبانی هوشمندانه، صادقانه و طنزآمیز، تاملی عمیق درباره آنچه فلسفه می‌توانست باشد اگر با زنان به طور برابر رفتار می‌شد، ارائه می‌دهد.

بخشی از کتاب چگونه مانند یک زن فکر کنیم:
«در دوران اولیه حضورم در عرصه فلسفه، تصور می‌کردم که «تامل در حقایق ابدی» نزدیک‌ترین چیزی است که یک انسان می‌تواند به جاودانگی دست یابد. مشتاق و سرشار از رویاهای آرمانی، آرزو داشتم مانند استادان فلسفه‌ام فکر کنم. اما در یکی از سخنرانی‌ها، استاد مردم با غرور و تایید، دیدگاه افلاطون را نقل کرد که زنان را برای حکمرانی نامناسب می‌دانست. در ابتدا سکوت کردم، اما بعدها ناسازگاری فیلسوف زن‌ستیز را درک کردم: از یک سو، فلسفه‌ای که توسط زنان انجام می‌شود ظاهراً جدانشدنی از زنانگی آنهاست؛ اما از سوی دیگر، فلسفه‌ای که توسط مردان انجام می‌شود ظاهراً کاملاً مستقل از مردانگی آنهاست. تجربه اندیشیدن در چارچوب مفاهیم فلسفه مردان سفیدپوست برایم بیگانه‌کننده بود. «خودم» را گم کردم و سرانجام مجبور شدم فلسفه را به طور کامل ترک کنم - جسمی، حرفه‌ای، مفهومی و عاشقانه.
بازیابی خودم از طریق زندگی و آثار چهار زنی بود که در این کتاب درباره‌شان پژوهش کرده‌ام - تنها چهار نفر از نیاکان فلسفی پرسشگر، کنجکاو، مصمم و با استعدادم: مری استل، داماریس ماشام، مری ولستونکرافت و کاترین کاکبرن. آنها نیز از نظر مفهومی و حرفه‌ای طرد شده بودند. آنها نیز با تراژدی اجبار به اندیشیدن در برابر موانع عظیم فکری مواجه بودند. سال‌ها بعد با مقاله‌ای از منتقدی به نام لیلی لوفبرو آشنا شدم که اصطلاحی را معرفی می‌کرد که به طرز عجیبی تجربه من در دوران تحصیلات تکمیلی را توصیف می‌کرد: «نگاه مردانه». نگاه مردانه، بر خلاف خیره‌نگری مردانه که بدن زنان را شیء‌انگاری می‌کند، عکس این کار را با آثار خلاقانه زنان انجام می‌دهد: به سختی نگاه دومی به آن می‌اندازد. کسانی که تحت تاثیر آن هستند، پس از بررسی سطحی تصمیم می‌گیرند که اثر مورد نظر ارزش چندانی ندارد.»