خلاصه کتاب دموکراسی در آمریکا

با این تحلیل درخشان از دموکراسی آمریکا آشنا شوید

خلاصه کتاب «دموکراسی در آمریکا» (Democracy in America) نگاهی‎ست اجمالی بر یکی از آثار کلاسیک علوم سیاسی است که توسط «الکسی دو توکویل» (Alexis de Tocqueville)، اندیشمند و سیاست‌مدار فرانسوی که در سال‌های ۱۸۳۵ (جلد اول) و ۱۸۴۰ (جلد دوم) منتشر شد.
این کتاب نتیجه سفر توکویل به ایالات متحده در اوایل قرن نوزدهم است، سفری که با هدف بررسی نظام زندان‌ها آغاز شد اما به یکی از مهم‌ترین تحلیل‌ها درباره دموکراسی ختم شد. توکویل در این کتاب با نگاهی موشکافانه، ویژگی‌های ساختاری، فرهنگی و اجتماعی جامعه آمریکا را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد چگونه دموکراسی آمریکایی شکل گرفته و چه نقاط قوت و ضعف ذاتی دارد. او به نقش مذهب، برابری، فردگرایی، آزادی، و خطرات احتمالی استبداد اکثریت می‌پردازد و بسیاری از تحلیل‌هایش همچنان در مباحث علوم سیاسی معاصر اعتبار دارد.

بخشی از کتاب دموکراسی در آمریکا:
«می‌توان چند نکته مهم درباره وضعیت اجتماعی آنگلو-آمریکایی‌ها مطرح کرد، اما نکته‌ای هست که بر همه آن‌ها برتری دارد. وضعیت اجتماعی آمریکایی‌ها اساساً دموکراتیک است. این ویژگی از زمان تولد مستعمرات با آن‌ها بوده و در روزگار ما حتی بیشتر هم شده است.
در فصل پیش گفتم که میان مهاجرانی که برای سکونت به سواحل نیوانگلند آمدند، برابری بسیار زیادی برقرار بود. حتی بذر اشرافیت هم هرگز در این بخش از اتحادیه کاشته نشد. در اینجا هیچ قدرتی جز نفوذ فکری امکان شکل‌گیری نداشت. مردم عادت داشتند بعضی نام‌ها را به‌عنوان نماد دانش و فضیلت احترام بگذارند. صدای برخی شهروندان چنان قدرتی بر دیگران داشت که شاید بتوان آن را «اشرافی» نامید، اگر این نفوذ می‌توانست به‌طور منظم از پدر به پسر منتقل شود.
این وضع در شرق رودخانه هادسون برقرار بود؛ اما در جنوب‌غرب این رودخانه و تا فلوریدا اوضاع متفاوت بود.
در بیشتر ایالت‌هایی که در جنوب‌غرب هادسون قرار داشتند، مالکان بزرگ انگلیسی آمده و ساکن شده بودند. اصول اشرافی و همراه آن قوانین مالکیت انگلیسی نیز وارد شده بود. من پیش‌تر دلایلی را بیان کردم که مانع از شکل‌گیری یک اشرافیت قدرتمند در آمریکا شد. این دلایل هرچند در جنوب‌غرب هادسون هم وجود داشت، اما تاثیرشان از شرق این رودخانه کمتر بود. در جنوب، یک نفر می‌توانست با کمک بردگان مساحت وسیعی از زمین را کشت کند. بنابراین، در این بخش از قاره، مالکان بزرگ زمین دیده می‌شدند؛ اما نفوذ آن‌ها دقیقاً همانند اشراف اروپا نبود، زیرا امتیاز خاصی نداشتند و کشت با برده باعث نمی‌شد اجاره‌نشین داشته باشند، و در نتیجه حمایت اجتماعی هم نداشتند.»