چنین گفت زرتشت

ک‍ت‍اب‍ی‍س‍ت ب‍رای ه‍م‍ه‌ک‍س و ه‍ی‍چ‍ک‍س‌

کتاب چنین گفت زرتشت نوشته فردریش نیچه یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین آثار فلسفی قرن نوزدهم است که به سبک شاعرانه و روایی نگاشته شده و مفاهیم کلیدی فلسفه نیچه را در قالب سخنرانی‌ها و سفرهای پیامبرگونه‌ی شخصیتی به نام زرتشت بیان می‌کند. نیچه با الهام از نام و شخصیت زرتشت ایرانی، او را به عنوان پیام‌آوری جدید معرفی می‌کند که آمده تا ارزش‌های کهن را نفی کند و ارزش‌های نوین را بنا گذارد. مفاهیمی چون «ابر انسان»، «مرگ خدا»، «بازگشت جاودانه» و «اراده معطوف به قدرت» در این کتاب مطرح می‌شوند. نیچه در این اثر، به‌شدت با اخلاق مسیحی، عقل‌گرایی افراطی، و ارزش‌های سنتی مقابله می‌کند و خواننده را به خلق معنا و مسئولیت فردی در جهانی بی‌خدا فرامی‌خواند. سبک کتاب ترکیبی از نثر فلسفی، شعر، و خطابه است و بسیاری از بخش‌های آن آمیخته با تمثیل، طنز، و نوعی زیبایی زبانی خاص است. چنین گفت زرتشت اثری دشوار، چندلایه و تامل‌برانگیز است که درک کامل آن نیازمند آشنایی عمیق با اندیشه‌های نیچه و بستر فلسفی و تاریخی‌اش است.
این اثر در چهار بخش نوشته شده و نیچه آن را مهم‌ترین کتاب خود می‌دانست. برخلاف سایر آثار فلسفی که با استدلال منطقی پیش می‌روند، چنین گفت زرتشت بیشتر شبیه یک متن دینی یا شعری عرفانی است، با لحنی پیش‌گویانه و احساسی. تاثیر این کتاب فراتر از فلسفه بوده و در ادبیات، روان‌شناسی، هنر و حتی سیاست قرن بیستم بازتاب یافته است. بسیاری از متفکران، این کتاب را نقطه‌ی عطفی در عبور از فلسفه‌ی سنتی غرب می‌دانند و زرتشت نیچه را نماد انسانی می‌دانند که در پی معنا دادن دوباره به زندگی است، بی‌آنکه به مراجع بیرونی یا ماورایی تکیه کند.