نگاه مرگبار

از متن کتاب:
انگلستان! انگلستان! بعد از این همه سال چگونه خواهد بود! آیا از آن خوشش خواهد آمد؟ لوک فیتز ویلیام این سئوالات را از خود می پرسید و در همین حال مشغول پایین آمدن از روی پل متحرک متصل به کشتی بر روی اسکله بود. تا زمانی که در سالن گمرک انتظار می کشید، نسبت به خاطرات انگلستان حضور ذهن نداشت، اما وقتی سوار ترن روی قایق شد افکارش متوجه خاطرات سالهای پیش گردید.
انگلستانی که ترک کرده بود چیزی و انگلستانی که اینک می دید، چیز دیگری بود. آن وقتها که در وطن بود، پول کافی در اختیارش بود. دوستان قدیمی که به ملاقات یکدیگر می رفتند، دیدار با رفقا و میهمانی رفتن و میهمانی دادن در فضایی آزاد از هر مراقبت و تجسسی. سرانجام به خود گفت: «خوب وقتی برگشتم طولی نخواهد کشید که محیطی مناسب میل خودم پیدا کنم.»
حالا دیگر صحبت برگشتنی در میان نیست. دیگر از آن شبهای داغ دم کرده و آفتاب کور کننده ی استوایی و زیبایی های گل و گیاه و رشد حیرت انگیز روییدنیها در شرایط آب و هوای استوایی خبری نیست. آن شبهای تنهایی که برای مشغول کردن خود نسخه های قدیمی روزنامه ی تایمز را مکرر می خواندم به پایان رسیده و حالا این جاست، پس از سالها با افتخار بازنشسته شده و حقوق بازنشستگی دریافت می کند...