خلاصه کتاب ۱۰% شادتر

چگونه صدای ذهنم را کنترل کردم، استرس را بدون از دست دادن قدرتم کاهش دادم و روشی ار خودیاری را کشف کردم که واقعا موثر است

خلاصه کتاب «۱۰% شادتر» (۱۰%Happier) برگزیده اثر «دن هریس» (Dan Harris)، خبرنگار آمریکایی شبکه ABC است که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد. هریس در این کتاب داستان شخصی‌اش را از سفری که برای یافتن آرامش درونی طی کرد روایت می‌کند. او که در یک برنامه زنده تلویزیونی دچار حمله پانیک شده بود، تصمیم می‌گیرد راهی برای مدیریت استرس و اضطراب خود پیدا کند. این جستجو او را به دنیای مدیتیشن می‌کشاند؛ چیزی که ابتدا نسبت به آن بدبین بود اما در نهایت زندگی‌اش را دگرگون کرد.
کتاب با زبانی صمیمی و طنزآمیز نوشته شده و هریس با صداقت کامل از چالش‌هایش در مسیر یادگیری مدیتیشن و مواجهه با باورهای قبلی‌اش می‌گوید. او نشان می‌دهد که چگونه یک آدم شکاک و منطقی می‌تواند از مدیتیشن بهره ببرد، بدون اینکه نیاز باشد تمام زندگی‌اش را تغییر دهد یا به یک راهب بودایی تبدیل شود. همانطور که عنوان کتاب می‌گوید، هدف او رسیدن به نیروانا نیست، بلکه فقط می‌خواهد «۱۰ درصد شادتر» شود.

بخشی از کتاب ۱۰% شادتر:
«در گزارش‌هایم جزئیات رنگین و جذاب زیادی می‌گنجاندم. دفتر مرکزی هم ایمیل‌های تحسین‌آمیزی برایم می‌فرستاد که برای من، یک خبرنگار جوان جاه‌طلب، مثل مواد مخدر عمل می‌کرد و سرم را به دوران می‌انداخت. پیتر جنینگز موقع پخش زنده از من با عنوان «نماینده‌مان در افغانستان» یاد می‌کرد. تیم فیلمبرداری‌ام که دو نفر انگلیسی بودند، مدام سر به سرم می‌گذاشتند و می‌گفتند وقتی برگردم، تبدیل به یک آدم خودشیفته و غیرقابل تحمل می‌شوم. حتی نمایش‌هایی اجرا می‌کردند که نشان می‌داد چطور در بارهای نیویورک حرف دوستانم را قطع می‌کنم و می‌گویم: «آره، آره، راستی گفتم اون موقع که تو افغانستان بودم چی شد؟»
این سفر مثل اولین تجربه مواد مخدر برای یک روزنامه‌نگار بود - هیجان خالص و بیمارگونه حضور در جایی که نباید باشی، و نه تنها فرار از خطر، بلکه ظاهر شدن روی صفحه تلویزیون. کاملاً معتاد شده بودم. اما وقتی به نیویورک برگشتم، فرصتی برای خودنمایی پیدا نکردم. روزنامه نیویورک تایمز نقد تندی از کارم منتشر کرد. کرین جیمز، منتقد هنری، گزارش‌های مرا با بی‌بی‌سی مقایسه کرد و گفت کار من «شل و ول» است. این انتقاد مثل ضربه چکش بر سرم فرود آمد. شدیداً با نظرش مخالف بودم، اما خیلی از همکارانم موافق او بودند. این مقاله باعث شد همه فکر کنند من برای چنین کاری بی‌تجربه هستم. در یک چشم به هم زدن، از قهرمان دفتر به آدم بی‌عرضه تبدیل شدم.
چند هفته بعد، بخش امور خارجی تصمیم گرفت فرصت دیگری به من بدهد. این بار باید به کوه‌های تورا بورا می‌رفتم، جایی که می‌گفتند اسامه بن لادن پنهان شده و جنگ‌سالاران افغان با پول آمریکا به او حمله می‌کنند.»