آخرین سقوط آریاها

خاطرات اولین رئیس ستاد کل ارتش پس از انقلاب

از پیشگفتار:
در این نوشتار، همان طور که پیشتر نیز گفته شد، غرض اصلی نگارنده از توضیح خاطرات به هیچ وجه ارائه مسائل فردی و خصوصی نبوده، بلکه تلاش شده است بیان خاطرات، حتی در دوران کودکی نیز به گونه ای هدفمند منحصراً محدود به بخشهایی باشد که از نظر سیاسی و اجتماعی، واجد ارزش و اهمیتی برای روشن تر شدن مقاطع سرنوشت ساز تاریخ ایران باشد.
در این کتاب تنها به جنبه ها و امتیازات مثبت و یا نقاط ضعف و عقب ماندگی جامعه در دوران کودکی و سایر دوران های زندگی نگارنده اشاره شده است. کوشیده ام تا آنجا که ممکن است بدون جهت گیری خدمتها، خیانتها، کوتاهی ها، کارشکنیها، ندانم کاریها و خرابکاریهای آگاهانه یا ناآگاهانه دست اندرکاران و بازیگران صحنه را بازگو کنم و همچنین پیشرفتهای به دست آمده ای را که کم و بیش به گونه ای شاهد و ناظر بوده ام در معرض مطالعه و بررسی خوانندگان نسلهای کنونی و آینده کشور قرار دهم و در عین حال برداشتها و تعبیر و تفسیرهای خود را نیز تا سرحد امکان منعکس و عرضه نمایم. گو آنکه ممکن است برخی از برداشتها و وقایع و اموری را که شخصاً در آنها شرکت داشته و از آنها آگاه شده ام به منظور رعایت اصول اخلاقی یا به مقتضای مصالح ملی و میهنی و حتی به ندرت به انگیزه مصالح شخصی، ناگفته گذاشته باشم. به منظور حفظ حرمت ملت ایران و حفظ ارزشهای اخلاقی و ملی در این کتاب سعی کرده ام، مانند همیشه نسبت به نام و عنوان روسا و رهبران کشورها، به ویژه مقامات میهن خودمان چه قبل و چه پس از انقلاب احترامات متعارف را رعایت کنم. در واقع اصل حرمت نهادن به ملتها و ارزشهای ملی است که برای آنها جایگاهی بلند و مقامی والا و بزرگ می سازد و بر این پایه است که فرهنگ انسان ساز و والای ایرانی، اهانت و بی حرمتی نسبت به روسای کشورها را مجاز نمی داند.
در شرح و بیان سقوط های تاریخی در بخشهایی که به پادشاهان و یا رهبران کشور مربوط می شود از آنجا که در گذشته بنا به رسم دوران حکومت بر محور قدرت پادشاه و یا به نام او چرخش داشته است ناچار در این کتاب نیز مانند بسیاری از دیگر نوشته های تاریخی، آنجا که از انحطاط و یا فساد دربار نام می بریم منظور قدرت اصلی حاکم بر مدیریت کشور است و الزاماً به شخص پادشاه و یا خانواده نزدیک او مربوط و منحصر نمی شود...