زیر گنبد مینا

از متن کتاب:
«اونه هاش - اون افق باشکوه - بزرگترین افق روی زمین!»
این مالکولم مک نیل، هیجان زده و سرخوش بود که با همسرش نادیا صحبت می کرد. همسرش در کنار نرده عرشه بالا به بازوی او چسبیده بود. کشتی به نیویورک نزدیک میشد. باد شرقی از روی اقیانوس اطلس به شدت می وزید و نیمرخ نادیا در امواج موی زردکاهی و صاف و زیبایش غرق شده بود. تازه دیروز موهایش را سرشانه ها کوتاه کرده بود و مالکولم نمی دانست کی میتوانست او را برای این کار ببخشد. تصور کرده بود که وقتی نادیا می خواست به سالن زیبایی کشتی برود، قصدش فقط این بود که مویش را مطابق معمول بشوید. نادیا هرگز یادنگرفته بود که مویش را خودش بشوید - در پکن ننه اینکار را می کرد - و مالکولم چنان از انبوه این مو به خود مغرور بود که حتی وقتی تا هنگ کنگ حرکت کردند، این ولخرجی مختصر را به زنش بخشید. اما بازگردد و مویش را کوتاه کرده باشد! مالکولم اکنون رویش را از نادیا بر گرفته بود، و مصمم بود که حرف دیگری جز آنکه دیروز وقتی نادیا انبوه توده ی روشن قیچی شده را کف دستش گذاشت، زده بود نزند.
مالکوم پرسید: «ترکیب شهرو میتونی ببینی؟»
نادیا پاسخ داد: «میبینم.»...