جاده تنباکو

رمان «جاده تنباکو»ی «ارسکین کالدول» رمانی است با تمام آن ویژگی هایی که «ناتورالیسم امریکایی» در دهه های اول قرن بیستم با آنها مشخص می شد. فقر، جهل، جبر جامعه و طبیعت، هجوم تکنولوژی و از سکه انداختن کشاورزی سنتی و در کنار همه اینها، آدم هایی سرسخت، در برابر تغییرات به وجود آمده از مهمترین مضامینی بود که نویسندگان امریکایی آن دوران به آنها می پرداختند و رمان «جاده تنباکو» هم رمانی است که دقیقا پیرامون همین مضامین شکل گرفته است. «جاده تنباکو» یکی از مهمترین رمان های «ارسکین کالدول» است. هر چند شاید در ایران، این نویسنده را بیشتر با کتاب «قصه های بابام» که «احمد شاملو» ترجمه اش کرده و تاکنون به چاپ های متعدد رسیده است، بشناسند. «ارسکین کالدول» متولد سال ۱۹۰۳ در ایالت «جورجیا» است و از آن نویسندگانی است که در زندگی به هر کاری تن داده و مدتی هم پیش از آنکه به عنوان نویسنده مطرح شود، فوتبالیست مشهوری بوده است.
او نویسنده یی است جنوبی و آشنا با فرهنگ و آداب و رسوم و شیوه زندگی و مشکلات گوناگون مردم جنوب امریکا. اصلی ترین مضمونی که «کالدول» در رمان «جاده تنباکو» به آن پرداخته، مساله «زمین» است: زمینی عقیم که دیگر مال صاحبش نیست. رمان درباره کشاورزی است به نام «جیتر لستر» که با خانواده اش در یکی از زمین های کنار جاده یی به اسم «جاده تنباکو» زندگی می کند. زمین هایی که روزگاری بیشترش مال اجداد «جیتر لستر» بوده اما خود «جیتر» اکنون یک تکه از این زمین ها را اجاره کرده است بی آنکه بتواند در آنها چیزی بکارد. از اعضای خانواده «لستر» تنها زنش و دو تا از فرزندانش به همراه یک مادربزرگ پیر، با او زندگی می کنند. باقی بچه ها یا مرده اند و در زمین کشاورزی دفن شده اند و همراه خاک شخم خورده اند یا از خانه گریخته اند. خانه رو به ویرانی است همان گونه که «لسترها» نیز در آستانه فروپاشی کامل اند. این فروپاشی به خوبی در صفحات آغازین رمان با توصیفی که نویسنده از وضعیت ساختمان خانه ارائه می دهد...