استدلال بالینی: مفاهیم، آموزش و ارزیابی

پیشگفتار:
"اهتمام دانایان به فهمیدن است و اهتمام نادانان به روایت کردن"
اولین مسئولیت هر نظام آموزشی این است که یادگیرندگان را از مرحله یادسپاری صرف مطالب به سمت استدلال و حل خلاقانه مشکلات سوق دهد. نظام آموزش پزشکی در ایران مخصوصاً از منظر آزمونهایش، سراسر یادسپاری را بر صدر می نشاند. گویی در این هیاهو چیزی فراموش می شود، آنچه تمام طبابت بر مدار آن میگردد توانایی در استدلال و حل مسائل بیماران.
استدلال بالینی، کلیدی ترین مهارت در طبابت است؛ اما به رغم اهمیت آن، توجه چندانی به آموزش مستقل آن در دنیا نشده است و کشور ما هم از این موضوع مستثنی نیست. به گمانم این مسئله به نگاه ما به استدلال بالینی مربوط است از یک سو عقیده بر آن است که این مهارت در خلال کار کردن با بیماران کسب می شود و نیازی به آموزش مجزای آن نیست. از سوی دیگر عده ای بر این باورند که استدلال بالینی هنر است و هنر قابل آموزش یا انتقال به دیگران نیست. به بیان دیگر یا یک فرد استدلال بالینی را بلد است یا نه و این با سرشت فرد آمیخته است. این دیدگاهها موانع اصلی در راه آموزش استدلال بالینی به نظر می رسند. از سوی دیگر، چون آموزش استدلال بالینی نوعی آموزش تفکر است این گونه از آموزش، نیازمند یادگیری فعال است. بدین شکل غلبه بر فرهنگ یادگیری غیر فعال و استاد محور - که فرهنگ غالب در بین دانشجویان و اساتید ماست یکی دیگر از موانع جدی در آموزش استدلال بالینی و حل مسئله است.
این کتاب بر پایه مطالعات و تجربیات زیسته نگارنده در این عرصه شکل گرفته است. در دوره مقدمات پزشکی بالینی (ICM) دانشکده پزشکی اصفهان واحد درسی ای به نام بحث موردی ارائه میشد که بر مبنای حل مسئله و بحث در مورد بیماران شکل گرفته است...