تردید در سه فعل: مجموعه قصه

از داستان زخم غروب:
آفتاب پایین آمده بود. بعدازظهر یکی از روزهای مرداد بود. از آن روزهایی که به نظر می آید هیچوقت تمامی ندارد. دیگ گرما ترکیده بود و تا چند ساعت دیگر همه چیز حتی ذره های غبار را هم می سوزاند. مثل اینکه گرما قصد داشت دنیا را با همه کثافتهای چسبنده اش، با همه خوبیهای گمشده و همه حرفهای خوبش، که ناگفته مانده بود، دود کند. انگار حدیث روز پنج هزار سال که اسرافیل شیپوری می دمد و آفتاب به بلندی آدمها پایین می آید و تمام مرده های تازه زنده را به عذابی الیم به وجود خودش بشارت می دهد.
سرزمین غریب و خسته ای بود. دیوارهای سنگی و سیمها رابطه اش را با دنیای بیرون مثل قهر بریده بودند. ساختمانهای قهوه ای رنگ مشرقی و جنوبی با شیروانی های آفتاب سوخته سربی رنگ که باران جابجا زنگشان زده بود، مثل واگنهای مستعمل راه آهن در چند ردیف قطار شده بودند...