در آستان اطلسین سحر: دفتر سروده های پراکنده و منتشر نشده

گردآورندگان: امید سحر، هاتف رحمانی، بهروز مطلب زاده

دفتری که با عنوان “در آستانِ اطلسینِ سَحَر” در پیشِ‌رو دارید، حاوی 240 قطعه از سُروده‌ها و ترجمه‌های منظومی است که شاعر در قالب‌های گوناگون (از دوبیتی، رباعی، غزل، قصیده، مثنوی، قطعه، مُسَمَّط، چارپاره و شعرِ هجائی گرفته تا شعرِ نو و شعرِ سپید و نثرِ موزونِ شاعرانه…) در بازۀ زمانی چهل‌ساله از حیاتِ حزب طبقۀ کارگر طبع آزموده و آن‌ها را سُروده است که برخی از آن‌ها برای نخستین‌بار انتشار می‌یابند.

از سخن گردآورندگان:
آن‌چه مهمّ است، زیست و آفرینشِ طبری است که باید در بوته‌ی نقد و درکِ نَسل‌ها پالایش یابد و راه توشه‌ای را برای ادامۀ آن “آن“ی که طبری در تلاش برای آفرینش و “چشم‌به‌راهِ زایشِ” آن بوده، فراهم آورد. گامِ اول در این راه، معرّفی همه‌‎سویه و درستِ آثارِ گوناگون احسان طبری است تا درحینِ خوانده‌شدن نقد شوند و با نقدِ خود، راه‌های نوینی را بر اساسِ منطق و روشِ اندیشگیِ طبری در پیشِ روی نَسل‌های امروز و فردا قرار دهند.
در راستای این تلاش، گردآورندگان این مجموعه پژوهش و دنبال‌گیری و جمع‌آوری نفس‌گیری را در مدت بیش از سه‌سال برای فراهم‌آوردن همه آن چیزهایی که از احسان طبری به عنوانِ کلّی “شعر” در جاهای مختلف در طی زمان بیش از 60 سال به شکلِ پراکنده منتشرشده و یا نشده بود، صورت داده‌اند. با وجودِ محدودیّت‌ها در یافتن منابع، با سِماجت پای فشردیم و زمان را هدیۀ جستجو و تلاش جمعی خود کردیم تا این دفتر در 105مین خُجَسته زادروزِ احسان طبری انتشار یابد.
انتشارِ نسخه‌ای تا حدّ ِممکن بی‌خطا، قابلِ اتکاء، و آراسته به سُروده‌های متنوّع احسان طبری راهِ طولانی و پُرخطری را لازم داشت، امّا بی‌پَروای همه‌ی مشکلات، با شوری عاشقانه در این‌راه گام گذاشتیم و پایِ کار ایستادیم تا محصولِ کار به عنوان مرجعی مُستند و مُعتبر، به دستِ نَسلِ امروز و فردایی برسد که وظیفۀ سِتُرگِ شناخت و نقد و بررسی طبری و پدیدۀ ظهورِ “طبری‌ها” در جامعۀ ما را به عهده دارند. امیدواریم افراد صاحب‌صلاحیّتِ دیگری به بررسی ابعادِ مختلف آثارِ احسان طبری بپردازند و فرهنگِ اندیشه و هنر این جامعۀ نَحیف‌گشته از زَمهَریرَ تاریک‌اندیشی و بیداد را سَرشارِ دانایی و توانایی سازند.
همان‌طور که پیش‌از این گفتیم، طبری- خوب، بد، زشت یا زیبا- زمانِ تقویمیِ 72 ساله را با فَرازونَشیبِ بسیار زیست، با قلم و قدمِ خود “حَماسۀ انسان” را سُرود و او نیز به رفتگان پیوست. امّا “آن“ی را که در شعاعِ هستیِ خود خلق کرد، جایگاهی تاریخی است.
این جایگاهِ تاریخی و تلاش برای دست‌یابی به آن با عملِ تاریخی احسان طبری زنده است و تا نَسل‌ها ادامه خواهد یافت.