گوش کن، آدمک!

«گوش کن آدمک» راهنمای زندگی نیست. این اثر توفان‌های هیجانی فردی مولد را که دوستدار زندگی هستند توصیف می‌کند و قصد متقاعد کردن یا پیروز شدن ؛ هر کسی را ندارد. همانگونه که یک نقاش توفانی را به تصویر می‌کشد این اثر برای انجام هم احساسی در خوانندگان بهانه‌ای به دست نمی‌دهد و هیچ برنامه‌ای را فرموله نمی‌کند.
دانشمند و اندیشمند نویسنده اثر تنها یک خواسته دارد. واکنشی شخصی از سوی خواننده. گوش کن، آدمک اعتراض سختکوشانه دانشمندی است نسبت به یک راز طرحی که در نهان تأیید شده است، اساس را برانگیختن طاعون هیجانی گذاشته تا انسان را ویران کند. گردانندگان این طرح از مکانی امن و مخفی، تیرهای زهرآگین را به سوی انسان شلیک می‌کنند.