در طلب عیش: مواد مخدر و محرک در تاریخ ایران بین سالهای ۱۵۰۰ تا ۱۹۰۰ میلادی

لذت همواره موضوع اندیشیدن و گمانه زنی بوده است. خواه آن زمان که خود اندیشه خاستگاه لذت بوده و لذتِ تحقیق به حیرت کسی مثل بیدل دهلوی دامن می زده، و خواه هنگامی که تحقیق درباره ی لذت محور گفتار بوده، چنان که در زنجیره ای طولانی از متون از ابن مسکویه تا ملاصدرا می بینیم. اندیشیدن درباره ی لذت و شادکامی معمولاً در بستر فلسفه و اخلاق و گاه دین پژوهی جریان می یافته است و از این رهگذر است که ایرانیان در سطح جهانی و عصر پیشامدرن، پیچیده ترین روانشناسی لذت را در قالب آرای صوفیه پدید آوردند. اما پرداختن به تاریخِ لذت امری به نسبت تازه است.
مته مورخی تیزبین و داناست که حوزه ی تخصصش به دوران صفوی مربوط می شود
و پیشتر کتاب هایی خواندنی درباره ی راه ابریشم و بازرگانی در دوران صفوی منتشر کرده بود.روش شناسی در طلب عیش نیز مانند آثار دیگر مته بیشتر توصیفی است و از پیچیدگی های تحلیل های جامعه شناسانه یا فلسفی عاری است. یعنی پژوهشگر به شکلی سرراست منابع اصلی را خوانده و داده های مربوط به موضوعی خاص را بیرون کشیده و با چفت و بست کردنشان به هم روایتی یک دست و روشن را به دست داده است.