شیخ شهاب الدین سهرودری در 549 ه.ق در روستای سهرورد (حوالی زنجان) چشم به جهان می گشاید و در جوانی برای تحصیل به مراغه رفته و در مکتب "مجد الدین جیلی" مقدمات علوم را می آموزد . سپس به اصفهان رفته و از محضر"ظهیرالدین قاری" بهره می برد . پس از آن دائم به سفر می پردازد تا سال 579 ه.ق که وارد شهر حلب شده و در سال 582 ه.ق در چند ماه ، مهمترین اثر فلسفی خود به نام "حکمت الاشراق" را می نویسد . عاقبت در587 ه.ق به سعایت حسودان گرفتار شد و در زندان حلب به طرز نامعلومی کشته می شود . دوستان سهروردی – به جز تنهایی- کتاب هایی بودند که آنها را به هزار زحمت جمع کرده بود و تنهایی خودش را با آنها قسمت می کرد . کتاب های فلسفی ، عرفانی ، دیوان های شعر ، ترجمۀ عربی نوشته های فیلسوفان یونانی و کتاب هایی در باره دین زرتشت و حکمت ایران باستان و ... سهروردی بیش از همه شیفته و دل بسته قرآن بود . موضوعی که بیش از هر چیز دیگری ، ذهن و روح سهروردی را به خود مشغول کرده بود ، شناختن سرگذشت روح انسان بود ؛ این که : روح آسمانی چگونه پا به دنیای خاکی گذاشته است ؟ در این جهان چه می کند و مرگ او را به کجاها می برد ؟ ... او به نوشتن عشق می ورزید . آنچه می نوشت ، بیشتر شرح سفر پر فراز و فرود روح انسان بود ؛ از زمانی که پا به عالم هستی می گذاشت و در زندان دنیای خاکی اسیر می شد تا زمانی که غل و زنجیرهای خود را باز می کرد و به پرواز در می آمد تا به اصل خود بازگردد . سهروردی معتقد بود آدمی برای دست یافتن به حقیقت ، به جز بال عقل و استدلال ، به بال دیگری هم نیاز دارد که همان سیر و سلوک عارفانه و کشف و شهود قلبی است . وی مکتبی مهم در تاریخ اندیشه فلسفی در جهان اسلام آفرید که "مکتب اشراق" نام گرفت و پیروان آن را "اشراقیان" نامیدند . حکمت اشراق : فلسفه بر اساس دو اصل نور و ظلمت است . راهی که تفکر عقلی را به فکرت قلبی پیوند می زند و تلفیقی است از عقل و عشق ، فلسفه و عرفان . از پیروان سهروردی و مهمترین مریدان او ، می توان به "شمس الدین شهرزوری" اشاره نمود .