چخوف نویسندگی را با شیوه تمسخر ماهرانه شروع کرد و هر آن چه را که قابل تمسخر بود با هجای تند و تیز می کوبید . در سال های 1890 – 1900 از داستان های کوتاه هجایی به نوول های بزرگ پرداخت . این سال ها تم اصلی داستان های چخوف سازمان و نظام اجتماعی دوره معاصر او و لجنزار زندگی خرده بورژوائیست که هرگونه امید و آرزوی انسان های بلند اندیشه را خفه می سازد . داستان های چخوف همه هشداردهنده و در عین حال دارای لحنی آرام و خالی از هرگونه درس اخلاق و رفتار و تعیین وظیفه است . چخوف را در شوروی و در کشورهای دیگر یکی به آن جهت دوست می دارند که برای چخوف مهم آن بود که حقیقت را بگوید . دیگر آنکه حقیقتی را که چخوف توصیف می کرد ساخته هوس و فانتزی او نبود ، بلکه واقعیت خالص زندگی بود . حقیقتی بود که با ادارک و ایمان نویسنده جدایی نداشت . چخوف می گفت : « زمانی انسان بهتر خواهد شد که به او نشان بدهند اکنون چگونه است.» جهت دیگر گرامی داشتن آثار چخوف این است که او نه تنها آنچه که در پیرامونش می گذشت بخوبی می دید ، بلکه گام های بی سرو صدای آینده را نیز احساس می کرد و می شنید . چخوف نویسنده پرقریحه ای بود و علاوه بر این گویی همیشه برای خواننده ای با قریحه می نوشت ، به تیزهوشی و نکته سنجی خواننده باور داشت ، گفتار خود را تعبیر و تفسیر نمی کرد و نمیخواست با دستورهای کلی او را تربیت کند. آثار چخوف بر نمایشنامه نویسان انگلستان آن چنان تاثیری برجای گذاشت که مکتبی در نمایشنامه نویسی این کشور به نام "مکتب چخوف" بوجود آمد . برنارد شاو فیلسوف و نمایش نویس بلندآوازه ایرلندی از جمله نویسندگان بریتانیایی است که تحت تاثیر چخوف قرار داشته است . چخوف بر نویسندگان کشورهای شرقی نیز نفوذ ادبی چشمگیری داشته است . بسیاری از نویسندگان ایرانی نیز تحت تاثیر شیوه و سبک چخوف بوده و هستند . در این خصوص می توان به بعضی از آثار صادق هدایت اشاره کرد . آنتوان پاوولویچ چخوف در سال 1904 یک سال پیش از نخستین انقلاب روسیه به مرض سل درگذشت .