گلستان سعدی
[b]دیباچه[/b]
منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت [b](سوره ابراهیم - آیه ۷)[/b] هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب
از دست و زبان