بدون نام

من خود علاقه ی بسیار زیادی به این شخصیت دارم ولی خواندن این کتاب را به هیچ عنوان توصیه نمی کنم. در این کتاب نویسنده ی عزیز به جای این که با استناد به شواهد تاریخی به تشریح این حماسه ی بزرگ بپردازد با خیال پردازی کتاب را به رمانی کاملا عاشق

هم ابی و هم داریوش(به خصوص ابی) پس از قطع همکاری با آهنگسازان بزرگی چون فرید زلاند و سیاوش قمیشی و صادق نوجوکی و...همچنین ترانه سرایانی مثل اردلان و جنتی عطایی و دیگر اساتید افت محسوسی کردند.البته از تنظیم های منوچهر چشم آذر هم نمی توان گذش

تا دیشب که این کتاب را نخوانده بودم تعاریف زیادی از آن شنیده بودم اما در موردش زود قضاوت کرده و تمایلی به خواندنش نداشتم. دیشب به طور کاملا اتفاقی این کتاب (البته با ترجمه ی اصغر رستگار)به دستم رسید.لازم نیست بگویم پس از خواندنش چه حسی داش

تا به حال هیچ شخصیتی را مثل آرش و آریو برزن دوست نداشته ام.