کاظم تینا تهرانی

(1308 - 1369 هـ.خ)

تینا تهرانی فعالیت ادبی خود را با پیوستن به گروه خروس جنگی در دهه ۱۳۲۰ آغاز کرد و نخستین نوشته‌های وی در مجله خروس جنگی منتشر شد اما با تورق مجله یادشده درمی‌یابیم که نام و نشانی از او در آن نیست. آثار به‌جامانده از ک. تینا گویای این ادعاست که او غیر از ادبیات به عرفان و اساطیر علاقه زیادی داشته است. کتاب‌های آفتاب بی‌غروب (۱۳۳۲) و گذرگاه بی‌پایانی (۱۳۴۰) را در تیراژهایی چنان اندک منتشر کرد که اینک دست‌نیافتنی‌اند. در دهه ۱۳۴۰، بار دیگر نامش در مجلات ادبی دیده شد. داستان‌های کوتاه این دوره را در مجموعه شرف و هبوط و وبال (۱۳۵۵) گرد آورد. بخش‌هایی از «زروانه» را نیز در لوح و جنگ به‌چاپ رساند. سایه‌بین و مینوآگاهی (۱۳۷۲) آخرین اثر اوست که با وصیت وی به بیژن جلالی به همت شاپور بنیاد و انتشارات نوید شیراز منتشر شده است. جز این چهار کتاب، چند نوشته کوتاه چاپ‌شده و چاپ‌نشده دیگر هم از وی باقی مانده است.