سایه بین و مینو آگاهی

کاظم تینا تهرانی متولد 1308 در تهران ، مجرد زیست و سالهای 1326 تا 1352 را به کارمندی بانک گذراند . از نویسندگان مجلۀ پیشرو خروس جنگی در دهۀ 1330 بود . داستانهایش ، شعرهای منثور عارفانه ای است که منتقدان بر تأثیر آنها بر شعر سپهری اشاره کردند . آفتاب بی غروب (1332) و گذرگاه بی پایانی (1340) را در تیراژهایی آنچنان اندک منتشر کرد که اینک دست نیافتی اند . داستان های کوتاهی را که در دهۀ چهل نوشت درمجموعۀ شرف و هبوط و وبال (1355) گرد آورد ، آنگاه بخش هایی از زروانه را در مجلات ادبی به چاپ رساند. تمامی داستان هایش توصیف وهم آلود مراحل گذر عرفانی انسان از ناآگاهی تا رسیدن به بیداری است . این داستانها فضایی خوابناک و افسون کننده دارند و راوی اغلب آنها کارمند حساسی است که در زمان ها و مکانهای گوناگون و نامشخصی به سر می برد .
آخرین نوشته اش ، سایه بین و مینو آگاهی (1372) ، مجموعه ای از دو داستان است . در سال 1369 به زندگی خود خاتمه داد.
قسمتی ازمقدمه کتاب حاضر که تینا به دوستش بیژن جلالی نوشته است:
بیژن جلالی عزیز:
سپرده ام این دو نوشته به اسامی << سایه بین >> و << مینو آگاهی >> را برای تو بفرستند . هرجور توانستی برایش ، یعنی برای چاپ و انتشارش تصمیم بگیر ، چند قصه ی کوچک قدیمی هم هست ، به هر حال اگر نشد، اگر نشد ، چی ،
حک و اصلاحات کلی و اساسی می خواهند ، وضع روحی و تصمیم به رفتنم دیگر مجال نداد. ممنون – ک . تینا 31/3/69