وال میکی

او به عنوان شاعر اولیه (Ādi Kavi) شناخته می‌شود و در سنت هند به او بالاترین جایگاه داده شده است. مهم‌ترین اثر او حماسه بزرگ رامایانا (Ramayana) است که یکی از دو حماسه بزرگ و اصلی هند (در کنار مهابهاراتا) به شمار می‌رود. والْمیکی را اغلب خالق زبان و ساختار اشعاری‌ای می‌دانند که برای سرودن حماسه‌های بزرگ به زبان سانسکریت به کار رفته است. او قالب شعری شلوکا (śloka) را ابداع کرد که به صورت کوپل‌های وزنی (دوبیتی) است. خود والْمیکی نیز به عنوان یک حکیم (ریشی) در داستان رامایانا حضور دارد. او کسی است که سیتا (همسر راما) را پس از تبعید دوم پناه می‌دهد و دو پسر دوقلوی راما و سیتا، یعنی لاوا و کوشا، را بزرگ می‌کند و حماسه رامایانا را به آن‌ها می‌آموزد. بر اساس افسانه‌ها، والْمیکی در ابتدا یک دزد و راهزن به نام راتناکارا بوده است. زندگی او پس از ملاقات با حکیم نارادا دگرگون می‌شود. نارادا او را به سوی زندگی پارسایی راهنمایی می‌کند و راتناکارا سال‌های طولانی را در مدیتیشن عمیق می‌گذراند تا جایی که تپه‌ای از موریانه‌ها (که در سانسکریت "والمیکا" نامیده می‌شود) دور بدنش شکل می‌گیرد. به همین دلیل، او نام والْمیکی (کسی که از والْمیکا برخاسته) را به دست می‌آورد. به طور خلاصه، والْمیکی کسی است که داستان راما را جاودانه کرد و پایه‌های ادبیات سانسکریت حماسی را بنا نهاد.