فریبرز رئیس دانا

اگر این بهار

باز خجسته از پس الوند

روی به سوی وطن آرد،

اگر آن پاره ‏ابر سیاه، برق زند ناگه

قهقهه‌ی مستانه سر آرد

و زار زار ز شوق، گریه ببارد

کبک دَری را به سبزه‌های سبز غزل

و آهوی زرد را به بیشه بخواند،

اگر بنفشه از کناره‌ی جوباره‌ها

پیام به پونه‌ها برساند

و نازِ تابِ شکوفه‌های گلابی

به کوچه، عطر ببیزد،

اگر لاله‌ی سرکش، به صحرا بماند

و بادِ در گذر را، مدیحه‌گوی‏ قمریکان کوچه بسازد

وین بادِ مشک بیز

واماندگان زمهریری این دیار را به هوش بیارد،

اگر رمز سرخیِ سوری را

شهاب به گوش لاله رساند

آن‏گاه به هنگامه‌ای، باری،

به بیدزارِ مردم، همه برگ‌های نو می‌روید

شتابناک یاسِ تازه‌ زاد به یاری می‌دود

سرو پیر عربده می‌زند

لشگر نرگس ز جای می‌جنبد

و باغ به دورِ سرو می‌چرخد

نوروزِ کامکار به بدگردشی، چیره می‌گردد

وین عید روشن، آن بد سگال را به تاریک‌خانه، سلسله می‌بندد

خوشا زمانی که بهارِ خجسته در آید

درخت پر شکوفه ببالد

سرخ گل سر از قلمرو بهمن به‏ در آرد

و سپیدی قله‌های سربلندِ دور، درودگو آید

نسیم عطر خنده او

می‌خندد بی‌آنکه لب بگشاید

برقی در نگاه بیندازد یا شیاری بر گونه‌ها برکشد

می‌خندد و من صدای نسیم خنده او را

زیر پلک‌های چشمانم می‌شنوم

تا نیم‌نگاهی دیگر،

دو بار جهان را دور می‌زنم

یکی زین سو به شادمانی،

یکی باژگونه به امید وزیدن نسیمی باز

در چشم بر هم زدنی،

دور می‌شود دور...

آی نوروز|فریبرز رئیس‌دانا