شهروز رشید

(1339 - 1397 هـ.خ)

او پرورش‌یافته فضای ادبی فارسی‌زبان خارج از ایران بود و با چیرگی بر ادبیات تبعید ایران، یکی از منتقدان کارکشته آن به‌شمار می‌رفت. وی با وجود زندگی در خارج از ایران برای زمان طولانی، همیشه به زبان فارسی و ادبیات ایران، علاقه‌مند بود. او در دشت مغان در نزدیکی شهر فارس‌آباد در استان اردبیل زاده شد. از طایفه «خامسلو» یکی از طوایف شاهسون‌ها بود. دوران دبستان را در روستای زادگاه خود گذراند و برای دوره راهنمایی به اردبیل رفت. او سرودن شعر را از دوران دبیرستان آغاز کرد. کتاب شعر در آب در شولا که در سال ۱۳۶۳ (خورشیدی) در خارج از ایران چاپ شد سروده‌های او در دوران زندگی او در ایران هستند. با پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ ایران ترک تحصیل کرد و دیپلم نگرفت. او به ادبیات علاقه بسیار داشت و به اندیشه‌های غیردینی چپ گرایش پیدا کرد. در این دوره، برای گذران زندگی به کارهای گوناگونی مانند کار در کارگاه‌های ساخت ترازو یا ساخت در و پنجره روی آورد. رشید سپس مدتی به تبریز و سپس به تهران رفت . او در بهمن ۱۳۶۲ ایران را ترک کرد. شهروز از مرز زمینی به ترکیه رفت. در آنجا دستگیر شد و بیست روز در زندان شهر قارص زندانی شد. در آنجا تهدید به بازگرداندن به ایران شد. اما پس از آزادی از زندان به استانبول رفت. در آنجا با درخواست پناهندگی به آلمان رفت. رشید در آلمان در نشست‌های کانون پناهندگان سیاسی ایرانی در برلین شرکت می‌کرد. سخنرانی او به نام «خاوران و شعر» بود. شهروز رشید همزمان با کنش سیاسی، به کنش ادبی و فرهنگی نیز می‌پرداخت. او عضو کانون نویسندگان ایران در تبعید و همچنین دبیر بین‌المللی انجمن قلم ایران (درتبعید) بود. او کارگاه‌هایی در زمینه «نوشتن خلاق» در برلین و برخی دیگر از شهرهای اروپا مانند استکهلم برگزار کرد. همچنین در نشست‌هایی درباره رابطه دین و شعر، سخنرانی می‌کرد.