از خاطره ها و گریز

بخشی از شعر من نمیدانم:
پیش درآمد
در آغاز استعاره بود
هیچ کس نمی دانست
که خود را دیگری می پندارد
در زروه ی خیال
جهان چنان حیران و مبهوت
در قامت شکیل ما می نگریست
پنداشتی که می پرسد:
تکلیف من چیست
فرزندان پر تحرک آدم و حوا
در میانه ی راه
به لانه ی روباهی بود
نه آشیان پرنده یی
نه خشت خامی تا به زیر سر نهی
فریادی ناگزیر
ریشه در خون و شاخه در نور هر ستاره ی بیدار
و ما ناگزیر جاودانه می شدیم
تا شرمساری از دیگری نکشیم
اکنون
چه می کنید
کودکان نمک نشناس همیشه ی همان
در جزایر نامسکون ایمان های پرپر شده
در پایان
من نمیدانم
ای نیکی های بیحاصل
ای بدیهای خوش برخورد
من نمیدانم...