اریک سگال

(1937 - 2010 م)

اریک ولف سگال رمان پرفروش داستان عشق (۱۹۷۰) و اقتباس سینمایی موفق آن را نوشت. علاقه او به نوشتن و روایت داستان از کودکی رشد کرد. او به دبیرستان میدوود رفت و در حین قایق رانی دچار یک حادثه شدید شد. مربی او به او توصیه کرد که به عنوان بخشی از توانبخشی خود بدود، که در نهایت به اشتیاق او تبدیل شد و باعث شد بیش از ۱۲ بار در ماراتن بوستون شرکت کند. او در کالج هاروارد تحصیل کرد و در سال ۱۹۵۸ فارغ التحصیل شد و سپس مدرک کارشناسی ارشد خود را (در سال ۱۹۵۹) و دکترای خود را (در سال ۱۹۶۵) در رشته ادبیات تطبیقی از دانشگاه هاروارد دریافت کرد، پس از آن شروع به تدریس در دانشگاه ییل کرد. در سال ۱۹۶۷، از طریق ارتباط در برادوی، سگال این فرصت را یافت تا در فیلمنامه فیلم زیردریایی زرد بیتلز در سال ۱۹۶۸، بر اساس داستانی از لی مینوف، همکاری کند. اولین کتاب آکادمیک او، خنده رومی: کمدی پلوتوس (۱۹۶۸) که توسط انتشارات دانشگاه هاروارد منتشر شد، به او شهرت قابل توجهی بخشید و داستان نمایشنامه نویس بزرگ طنز رومی را که الهام بخش فیلم برادوی بود، یک اتفاق خنده دار در راه تالار گفتمان بود. ۱۹۶۲ در اواخر دهه ۱۹۶۰، سگال در فیلمنامه های دیگری همکاری کرد. او داستانی عاشقانه درباره یک دانشجوی هاروارد و یک دانشجوی رادکلیف نوشت اما نتوانست آن را بفروشد. لوئیس والاس، کارگزار ادبی آژانس ویلیام موریس، سپس به او پیشنهاد کرد که فیلمنامه را به رمان تبدیل کند و نتیجه آن داستان عشق (۱۹۷۰) بود. این کتاب که یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز بود، به پرفروش‌ترین اثر داستانی برای سال ۱۹۷۰ در ایالات متحده تبدیل شد و به ۳۳ زبان در سراسر جهان ترجمه شد. فیلمی با همین نام، شماره یک باکس آفیس سال ۱۹۷۰ بود. این رمان برای سگال مشکل ساز شد. او اذعان کرد که موفقیت آن باعث ایجاد «خودپرستی در مرز مگالومنیا» شد و از تدریس در ییل محروم شد. علاوه بر این، «داستان عشق» «بعد از تهدید هیئت داوران داستان به استعفا از فهرست نامزدی جوایز ملی کتاب به طرز مفتضحانه‌ای خارج شد». سگال بعداً گفت که این کتاب "من را کاملاً خراب کرد." او به نوشتن رمان‌ها و فیلمنامه‌های بیشتری ادامه داد، از جمله دنباله داستان عشق در سال ۱۹۷۷، با عنوان داستان الیور. سگال آثار علمی درباره ادبیات یونانی و لاتین منتشر کرد و ادبیات یونانی و لاتین را در دانشگاه‌های هاروارد، ییل و پرینستون تدریس کرد. او عضو فوق العاده و عضو افتخاری کالج ولفسون در دانشگاه آکسفورد بود. او به عنوان استاد مدعو در پرینستون، دانشگاه مونیخ و کالج دارتموث خدمت کرد. رمان کلاس او (۱۹۸۵)، حماسه ای بر اساس کلاس هاروارد در سال ۱۹۵۸، پرفروش بود و افتخارات ادبی را در فرانسه و ایتالیا کسب کرد. او در سال ۲۰۰۱ کتابی در مورد تاریخ تئاتر به نام مرگ کمدی منتشر کرد.