عبدالصمد عزالدوله

(1224 - 1308 هـ.خ)

او در کودکی پدر خود را از دست داد. در ۱۲۷۱ به فرمان برادرش، ناصرالدین‌شاه، لقب عِزّالدوله دریافت کرد و با پیشکاری حسنعلی‌خان آجودان‌باشی به حکومت قزوین منصوب شد. او تا سال ۱۲۷۴ حاکم قزوین بود و پس از آن به ترتیب به حکومت همدان، زنجان، و ملایر و تویسرکان رسید. او از همراهان ناصرالدین شاه در سفر اولش به اروپا (۱۲۹۰ هجری قمری) بود و پس از بازگشت به مقام ایلخانی‌گری ایل قاجار رسید. در سال ۱۳۰۰ در راس هیئتی برای تبریک تاجگذاری الکساندر سوم تزار روسیه، به آن کشور رفت و پس از بازگشت دست از کار دولتی کشید و گوشه‌گیری اختیار کرد. عزالدوله زبان فرانسه را نزد ژول ریشار از معلمان فرانسوی دارالفنون آموخته بود و علاوه بر این زبان بر عربی و انگلیسی نیز تسلط داشت. او به مطالعه تاریخ علاقه داشت و از طریق مجلات و روزنامه‌های اروپایی با اوضاع دنیای آشنا بود. عزالدوله در سمت شرقی باغ فردوس، ییلاقی بزرگ و مصفا داشت و غالب اوقات خود را در آن‌جا می‌گذراند. پس از اجباری شدن نام خانوادگی توسط رضا شاه، چون مادر عزالدوله از قبیله ترکمن سالور بود، او و فرزندانش نام خانوادگی «سالور» را برای خود برگزیدند.