مهین میلانی

(1317 - 1400 هـ.خ)

او در رشته ادبیات و زبان انگلیسی از دانشسرای عالی تهران، دانشگاه تربیت معلّم کنونی فارغ‌التحصیل می‌شود. در مقطع کارشناسی ارشد جامعه شناسی در دانشگاه هند مشغول به تحصیل می‌شود که به دلیل مصالح خانوادگی از تحصیل انصراف داده و به وطن بازمی‌گردد. بیست و دو سال در وزارت آموزش و پرورش در دبیرستان‌های تهران، دانشگاه تهران، و دانشسرای راهنمایی تهران به تدریس اشتغال می‌ورزد و از سال ۱۳۴۵ در کنار تدریس به ترجمه نیز می‌پردازد. او فارغ‌التحصیل روزنامه‌نگاری و جامعه‌شناسی از تهران و پاریس است. صدها مقاله، گزارش، نقد ادبی و ترجمه به زبان های فارسی، انگلیسی و فرانسه به چاپ رسانده است. با مجامع ادبی کانادایی و ایرانی در کانادا فعالیت های زیاد دارد و بارها برای داستان خوانی و شعر خوانی توسط آنها دعوت شده است. در سال ۲۰۰۴ به عنوان مدیر هنری فستیوال قصه خوانی ونکوور استخدام شد و هر سال در فستیوال های فیلم و جاز این شهر سمت هایی در بخش مطبوعات داشته است. در اولین فستیوال فیلم به زبان فارسی در ونکوور به عنوان یکی از قضات فعالیت داشت. در ایران با روزنامه های آدینه و دنیای سخن فعالیت داشتم. در فرانسه با روزنامه های فرانسوار و لوپوان. در کانادا با نشریات لووار، جرجیا استریت، کامان گرانت، نورت شور، میراکل، شهروند، پیوند و بسیاری نشریات دیگر. کتاب "کنسرت" اسماعیل کاداره نویسنده ای که در سال ۲۰۰۵ برنده ی جایزه ادبی " من بوکر پرایز" شد را از زبان فرانسه به فارسی در ایران ترجمه کرده است و نشر مرکز آن را به چاپ رساند. عکاسی و گرافیک دو رشته ایست که بخشی از تحصیلات و فعالیت های حرفه ای او را به خود مشغول داشته است. نمایشگاه های متعددی در این دو زمینه برگزار کردا است و با نشریات گوناگون به عنوان طراح گرا فیست و دیجیتال آرتیست و عکاس همکاری داشته است. کتاب "تهران کوه کمر شکن" را که اکنون نسخه ی فارسی آن در LULU.COM به فروش می رسد خود صفحه آرایی کرده و تمام کارهای فنی آن را به انجام رسانده است. فعالیت های گوناگون دیگری از جمله مدیریت آرت گالری و همکاری با مجامع هنری نیز هراز چند گاه جزء کارنامه ی فعالیت های وی است. مهین میلانی سرشار از شوق زیستن بود. هر چند زندگی او آمیخته به رنج‌های عمیق و گونه گون بود، پیوسته می‌کوشید رنج را طریقی برای تعالی خود بداند. رنج که زمختی، فربه گی و زشتی را از انسان می‌زداید و وجود او را صیقل می‌دهد. همواره می‌گفت: «انسان با رنج به تعالی می‌رسد.» هم از این رو بود شاید که کتاب «انسان در جستجوی معنا» اثر ویکتور فرانکل، روانپزشک اتریشی را به همراهی دکتر نهضت صالحیان به جامعه فارسی زبانان معرّفی کرد. برای مهین میلانی آنچه به زیستن و رنج‌های آن معنی می‌داد، انگیزه خدمت بود. او همواره به هنگام انتخاب کتاب از دوستان خود می‌پرسید:«مردم به کدام کتاب بیشتر نیاز دارند؟» او نه تنها در کار ترجمه، بلکه لحظه به لحظه زندگی را در خدمت تعریف می‌کرد. شاگردان قدیمی و دوستان و آشنایانش می‌دانند که او هیچگاه از کمک «آگاهانه» به دیگران فروگذار نمی‌کرد. به ویژه جوان‌ها، که هر گاه پرسشی داشتند او با روی گشوده پاسخ می‌داد و در عین حال می‌گفت: «جوانان حامل اندیشه‌های نو هستند. آنها پیش ترند و باید از آنان آموخت.» او در بعد جان می‌زیست و به همین دلیل جوانان در کنار او سن و سال تقویمی را پاک از خاطر می‌بردند. مهین میلانی به خانواده مهاتما گاندی و فلسفه پرهیز از خشونت علاقه ویژه‌ای داشت و کتابی نیز از خانم ایندیرا گاندی با نام «ندای مردم، ایمان من» ترجمه نمود و زیستن سالکانه خود او نشان آن است. کتاب‌های دیگر او «اختلالات پیش از قاعدگی»، «مدارا با بیمار اسکیزوفرن» و کتاب «صخره را رهاکن» که به قدم‌های ششم و هفتم دوازده قدم معنوی می‌پردازد و برای کمک به معتادان الکلی و تمام مردم در کنار آمدن با ترس‌ها و خشم‌هایشان اختصاص دارد، همه و همه بیانگر توجّه او به رنج انسان‌ها و اقدام «آگاهانه» و «مسئولانه» در جهت تخفیف رنج انسان‌هاست. آخرین کتاب‌های منتشر شده مهین میلانی مربوط به نوزادان است. «تولد بدون خشونت » اثر دکتر فردریک لوبوایه که مفهوم تولد را در سراسر دنیا متحول کرده است و به این امر می‌پردازد که چگونه باید محیطی عاری از تنشبیه محیط پیش از تولد برای نوزاد فراهم کرد، چرا که تولد بدون خشونت بخش قابل توجهی از بهزیستی فرد بزرگسال را تضمین می‌کند. و «دستان مهربان» به قلم همین نویسنده، که به مادران جوان آموزش می‌دهد چگونه از طریق ماساژ عشق را به نوزادان خود انتقال دهند و آنها را نیرومند سازند. مهین میلانی کتاب‌هایی در زمینه نوجوانان در دست ترجمه داشت که شامگاه بیست و نه شهریور رهسپار دنیای نور شد. او زندگی را هر لحظه، نو‌به‌نو می‌زیست و تا پایان زندگی از تماشای هنر، ترجمه یک کتاب، طعم یک چای و گپ‌زدن درباره شیوه‌های متعالی زیستن و مهرورزیدن به دیگران لذّت برد. هر نفس نو می‌شود دنیا و ما بی خبر از نو شدن اندر بقا