کاوه گوهرین

(1334 - 1402 هـ.خ)

گوهرین در دهه ۵۰ با سیاوش کسرایی آشنا می‌شود و به توصیهٔ او، پس از اعدام خسرو گلسرخی در ۲۹ بهمن ۱۳۵۲، برای پیشگیری از پراکنده شدن آثار او اقدام به جمع‌آوری سروده‌ها و مقالات وی از میان اوراق مجلات و روزنامه‌های آن دوره می‌کند. دفتر نخستین مجموعه اشعار گلسرخی با عنوان انتخابی خود او «ای سرزمین من» و طرح جلدی درخشان از علیرضا اسپهبد، به سال ۱۳۷۳ از سوی موسسهٔ انتشارات نگاه منتشر شد که در اندک زمانی نایاب گردید و بعدها به چاپ‌های متعدد رسید. دفتر دوم این شعرها نیز باز هم با عنوان انتخابی گلسرخی «پرندهٔ خیس» به سال ۱۳۷۴ ازسوی موسسهٔ فرهنگ کاوش منتشر شد و پس از تجدید چاپ، سرانجام دو مجموعهٔ «ای سرزمین من» و «پرندهٔ خیس» به همراه اشعاری نویافته و تصاویری چاپ نشده از خسرو گلسرخی با عنوان «خسته‌تر از همیشه» در سال ۱۳۸۰ از سوی انتشارات آرویج منتشر شد. بعدها همین مجموعه اشعار در مجموعه‌ای ۳ جلدی به همراه «دستی میان دشنه و دل» دفتر اول از نوشته‌های پراکنده و «من در کجای جهان ایستاده‌ام؟» دفتر دوم از نقدها و ترجمه‌های خسرو منتشر گردید که تا به امروز چندین بار تجدید چاپ شده‌اند. آخرین تلاش کاوه گوهرین در گردآوری و تدوین آثار گلسرخی، مجموعه‌ای از اشعار اوست که انتشارات نگاه دو بار در سال‌های ۹۱ و ۹۲ منتشر کرده وشعرهای جدیدی از خسرو را نیز در خود دارد که تا به امروز کاملترین مجموعه اشعار گلسرخی است. کاوه گوهرین در کنار تحقیق و پژوهش یکی از فعالان دوران تجدید حیات «کانون نویسندگان ایران» بود وبا عضویت در جمع مشورتی کانون، در تنظیم و تصویب اساسنامهٔ کانون نویسندگان به همراه یارانی دیگر همچون رضا براهنی، هوشنگ گلشیری، فرج سرکوهی، منصور کوشان و بسیاری دیگر تلاش فراوان کرد. به سال ۱۳۷۷ درنخستین انتخابات کانون نویسندگان برای برگزیدن هیئت دبیران موقت که در منزل خانم سیمین بهبهانی برگزار شد وی به عنوان عضو علی‌البدل دبیران موقت انتخاب گردید انتخابات بعدی که در تالار اتحادیهٔ ناشران انجام گرفت (سال ۱۳۷۸)کاوه گوهرین به عنوان بازرس کانون از سوی اعضا برگزیده شد. در سال ۲۰۰۰ میلادی، به دعوت «پارلمان جهانی نویسندگان» که مقرّ آن در بروکسل، پایتخت بلژیک است و با میزبانی بنیاد هنر آمستردام (Amsterdams fonds voor de kunst) راهی هلند گردید هنگام اقامت در هلند، بلژیک و آلمان سخنرانی‌هایی پیرامون ادبیات معاصر ایران ایراد کرد. مجموعه‌ای از هایکوهای او با عنوان «هایکوهای ایرانی»[۵] نخستین بار در تیراژی محدود در آمستردام منتشر شد و پس از آن یک محقق و ادیب ایرانی به نام «دکتر رضا خالصی» این هایکوهارا به انگلیسی ترجمه کرد و براساس ترجمهٔ انگلیسی، یک شاعر هلندی به نام «کلس خوفرس» (klass Govers) این هایکوها را به هلندی برگرداند. چاپ دوم این کتاب در ایران با طرح‌های درخشان طراح وگرافیست عراقی «باسم الرسام» به سال ۱۳۸۱ منتشر شد. «در سرزمین وینسنت» شعری بلند است که در واقع خاطرات دوران اقامت در هلند و دیگر کشورهای اروپایی است و دیدار با نویسندگان و شاعران غربت‌نشین را روایت می‌کند. این منظومه نیز به سال ۱۳۸۰ از سوی دو ناشر «آرویج» و «گیو» منتشر شد.