کارل لوویت

(1897 - 1973 م)

او که شاگرد هوسرل و هایدگر بود، یکی از پرکارترین فیلسوفان آلمانی قرن بیستم بود. او به دلیل تحلیل‌های انتقادی و عمیق خود از فلسفه‌های تاریخ و اگزیستانسیالیسم شهرت دارد. او از شاگردان مستقیم مارتین هایدگر بود اما بعدها به موضعی انتقادی نسبت به فلسفه استادش رسید. محور اصلی کار لوویت، مواجهه با مسئله معنا در تاریخ و بررسی ریشه‌های کلامی و الهیاتی تفکر تاریخی در غرب است. او استدلال می‌کرد که مفهوم غربی «پیشرفت» و «هدفمندی تاریخ» در واقع یک سکولاریزاسیون (دنیوی شدن) از باورهای مسیحی درباره نجات و آخرالزمان است. مشهورترین اثر او، "معنا در تاریخ" (Meaning in History)، این سیر تحول را از متون عهد عتیق و آگوستین تا متفکرانی چون هگل، مارکس و پرو دن بررسی می‌کند. لوویت همچنین به تحلیل رادیکال و روشنی از اگزیستانسیالیسم پرداخت و این مکتب را به دلیل تمرکز بیش از حد بر خود و دور شدن از جهان و طبیعت مورد انتقاد قرار داد. او زندگی آکادمیک پرفراز و نشیبی داشت و به دلیل یهودی بودن، در دوره نازی‌ها به ایتالیا و سپس به ژاپن و آمریکا مهاجرت کرد. آثار او با یک حس قوی از تراژدی و بدبینی نسبت به تلاش‌های انسان برای یافتن یک معنای نهایی در خارج از نظم طبیعی مشخص می‌شود.