نیکولا شامفور

(1741 - 1794 م)

او برای تقریظ‌های ظریف و کلام قصارش مشهور است. شافور منشی خواهر لوئی شانزدهم، و از اعضای ژاکوبن‌ها بود. شامفور در کلرمون‑فران در اوورنی به دنیا آمد؛ هرچند دو سند ولادت متفاوت وجود دارد و برخی منابع تاریخ تولد او را ۲۲ ژوئن ۱۷۴۱ ثبت کرده‌اند، چیزی که به احتمالِ فرزندخواندگی و زادگاه نامعلومی او اشاره دارد. وی در نه‌سالگی با دریافت بورسیه به کالج گراسَن در پاریس رفت و به‌سرعت با هوش سرشار و نثر گزنده خود جلب توجه کرد. نخستین موفقیت او نمایشنامه تک‌پرده‌ای La Jeune Indienne (۱۷۶۴) بود که با استقبال در تالارهای پاریس روبه‌رو شد.پس از آن Le Marchand de Smyrne (۱۷۷۰) و تراژدی Mustapha et Zéangir (۱۷۷۶) جایگاه او را در میان نمایشنامه‌نویسان استوار کرد. در ۱۷۶۹ خطابه تمجیدی او درباره مولیر جایزه فرهنگستان فرانسه را نصیبش کرد و زمینه برگزیده‌شدنش به عضویت آن فرهنگستان را فراهم آورد. انقلاب فرانسه و سال‌های پایانی : با آغاز انقلاب فرانسه، شامفور از درباریان گسست و به صف انقلابیان پیوست؛ او در ۱۷۹۱ دبیر باشگاه ژاکوبن شد و با میرا‌بو در نگارش مقالات تند سیاسی در مرکور دو فرانس همکاری کرد. اما افراط‌های دوره «ترور» او را از تندروها جدا کرد و پس از تهدید به بازداشت دوباره، در سپتامبر ۱۷۹۳ تلاش نافرجامی برای خودکشی کرد که جراحاتش تا مرگ همراهش ماند . شامفور در مجموعه پسامرگیِ Maximes et Pensées نگاه تلخ و اخلاق‌کاوانه‌اش را در قالب آفوریسم‌های کوتاه بیان کرد؛ نیچه او را «لا روشفوکوِ قرن هجدهم، اما فلسفی‌تر» دانسته است.گزاره‌های او با طنزی پرخاشگر، خرافه و قدرت سیاسی را به چالش می‌کشید و از مهم‌ترین منابع مکتب بدبینی در قرن نوزدهم به‌شمار می‌رود. شامفور عضو لژ فراماسونری «نه خواهران» بود که محفل بسیاری از روشنفکران انقلابی همان دوره به‌شمار می‌رفت. پاره‌فکرهای او الهام‌بخش متفکرانی چون شوپنهاور، نیچه و سیوران شد و همچنان در ادبیات تلخ‌اندیش و نقاد به‌عنوان مرجعی برجسته خوانده می شود .