مری شلی

(1797 - 1851 م)

در تابستان ۱۸۱۶، مری و پرسی شلی دیدار مشهوری با لرد بایرون و جان ویلیام پولیدوری در نزدیکی شهر ژنو داشتند و اینجا بود که ایده رمان فرانکنشتاین به ذهن مری شلی خطور کرد. مری و پرسی شلی در ۱۸۱۸ انگلستان را به مقصد ایتالیا ترک کردند و آنجا سکنی گزیدند. مری شلی دومین و سومین فرزند خود را نیز از دست داد و در نهایت تنها فرزند بازمانده‌اش پرسی فلورانس شلی در ۱۸۱۹ متولد شد. در ۱۸۲۲، شوهرش پرسی شلی پس از گرفتارشدن در طوفان دریایی، غرق شد و درگذشت. یک سال بعد مری شلی به انگلستان بازگشت و از آن پس خود را وقف نویسندگی و بزرگ‌کردن تنها پسرش نمود. دهه آخر زندگی مری شلی به بیماری گذشت که به احتمال زیاد ناشی از تومور مغزی بوده است. او در سن ۵۳ سالگی درگذشت و در کلیسای سنت پیتر در بورنموث به خاک سپرده شد. تا دهه ۱۹۷۰، مری شلی عمدتا به خاطر تلاش برای انتشار آثار شوهرش و رمان فرانکنشتاین شناخته می شد که هنوز هم خوانندگان بسیاری در جهان دارد و اقتباس‌های نمایشی و سینمایی متعددی از آن تهیه شده است. پژوهش‌های اخیر دید بسیار جامع‌تری نسبت به دستاوردهای مری شلی به ارمغان آورده‌اند. محققان علاقه و توجه فزاینده‌ای به آثار ادبی شلی به‌خصوص رمان‌های او نشان داده‌اند، از جمله دو رمان تاریخی او به نام‌های والپرگا (۱۸۲۳) و پرکین واربک (۱۸۳۰)، رمان آخرالزمانی به نام آخرین نفر (۱۸۲۶) و دو رمان آخر او لودور (۱۸۳۵) و فالکنر (۱۸۳۷). مطالعه بر روی برخی آثار او که کمتر شناخته شده‌اند، مانند سفرنامه ولگردی در آلمان و ایتالیا (۱۸۴۴) و جستارهای بیوگرافیک او درباره دیونیسیوس لاردنر (نویسنده ایرلندی مجموعه کتاب‌های دائرهالمعارف گنجه‌ای) این دیدگاه را تایید می‌کند که شلی در تمام عمرش دیدگاه سیاسی رادیکال داشته است. شلی اغلب در آثار خود استدلال می‌کند که همکاری و همدلی، خصوصا به شکلی که زنان در خانواده نشان می‌دهند، راهی برای اصلاح جامعه مدنی است. این دیدگاه در تقابل با خصلت‌های فردگرایانه و رمانتیکی قرار داشت که پرسی شلی در پی ترویج آن بود و نظریات سیاسی روشنگری که ویلیام گادوین (پدر مری شلی) تبیین کرده بود.