محیی‌الدین لاری

محیی‌الدین لاری(وفات 933 ق)، ادیب و شاعر. از شعراى عهد سلطان یعقوب میرزا آق قوینلو بود و اوایل عصر شاه طهماسب (984 -930 ق) را نیز درک کرد. از شاگردان علامه جلال‏الدین دوانى بوده و گذشته از علوم متداول زمان در عروض و فنون شعر هم مهارت داشته است. وى غزل را نیکو مى‏سرود و از سبک بابا فغانى پیروى مى کرد. به زیارت بیت‏اللَّه الحرام رفت و در مراجعت مثنوى «فتوح الحرمین» را، که مثنویى دینى در مورد بقاع متبرکه و بیان مناسک حج است، در مدینه به اسم سلطان مظفر بن محمود شاه گیلانى سرود. او این مثنوى را به قولى در 911 ق و به قولى در 950 ق به اتمام رساند. از دیگر آثارش: «دیوان» شعر. در «فرهنگ سخنوران» محبى لارى و صاحب عنوان با هم یکى دانسته شده، ولى بیشتر تذکره‏ها آن دو را جدا ذکر کرده‏اند. همچنین صاحب «دانشمندان و سخن‏سرایان فارس» سال مرگ وى را 951 ق مى داند. «هدیة العارفین» وى را محیى‏الدین محمد لارى حنفى متخلص به محیى بیان کرده است.