محمد امین رضوی سلدوزی

(1304 - 1380 هـ.خ)

او در همان اوان کودکی به دنبال اجرای برنامه‌های نوسازی نظام آموزش توسط دولت وقت و با هدف ترغیب مردمان منطقه سولدوز برای فرستادن کودکان خود به مدارس جدید ناچار شده بود به اجبار حکومت رضا شاه تحصیلات خود را از پنج سالگی آغاز کند، به روایت هم شاگردی هایش، جزو سرآمدان کلاس و درس به شمار می‌رفت. تولد در خانواده‌ای که دودمان و مهد فقاهت، نجوم، کیهان شناسی و ریاضی محسوب می‌شد، این امکان را فراهم ساخت که با بهره‌گیری از هوش و فراست سرشار خود تلاش مجدانه‌ای که در کسب علوم داشت، باطی عالی ترین مدارج علمی، بتواند مقوله‌ای فرعی در معاد شناسی را به علم مستقلی به نام «تجسم عمل» ارتقا دهد. پدرش مرحوم آیت الله حاج شیخ عباسقلی رضوی و پدربزرگش مرحوم شیخ رضا قلی رضوی از فقهای برجسته زمان خود بودند. پدر بزرگش علاوه بر فقه، در کیهان شناسی و هنر معماری نیز تبحر داشت [ن. ک به: ایل قاراپاپاق، مسعود (مهدی رضوی) ۱۳۷۱]. او در پی درگیری و مقابله باحاکم و سردار ارومیه، ناگزیر منطقه سولدوز را برای اقامت برگزیده بود. جدبزرگترش، حاج شیخ محمد علی کاظمینی از شهر کاظمین به اورمیه مهاجرت کرده بود و از علمای بزرگ آن دیار به شمار می‌رفت. آیت الله محمد امین رضوی در سال ۱۳۱۸ شمسی تحصیلات دوره ابتدایی را به پایان برد و با گذراندن دوره ادبیات عرب، معانی بیان، عروض و مقدمات اصول فقه در نزد پدر خود، در خرداد ۱۳۲۰ شمسی برای کسب مدارج علمی بالاتر راهی دیار علم و فقاهت، یعنی شهر قم شد و سال‌ها از محضر استادان برجسته آن زمان، آیات عظام، حجت کوه کمره‌ای، بروجردی و دیگر بزرگان دین و دانش در حوزه علمیه دانش اندوخت. از هم دوره‌های ایشان که از قضا تا پایان عمر دوستی صمیمانه و پایداری نیز میان آن‌ها برقرار بود، می‌توان از آیت الله علی مشکینی، آیت الله شبیری زنجانی، آیت الله موسوی اردبیلی، مرحوم آیت الله احمدی میانجی، مرحوم آیت الله سید مهدی روحانی، مرحوم آیت الله حقی و آیت الله میر محمدی نام برد.