محمدعلی حبیب آبادی

(1269 - 1355 هـ.خ)

میرزا محمدعلی معلم حبیب‌آبادی (۱۳۰۸-۱۳۹۶ق) از عالمان شیعه قرن ۱۴ق در اصفهان. وی پس از گذراندن تحصیلات علوم دینی در زادگاه خویش به اصفهان رفت و با حضور در مدرسه کاسه‌گران به تدریس، تحقیق و تالیف پرداخت. معلم حبیب‌آبادی به‌دلیل سروده‌ها و کتاب‌های فراوانی که نگاشته، دارای شهرت است. او از برخی استادان خویش، اجازه روایت داشت و مشهورترین اثرش، کتاب مکارم الآثار است. زندگی‌نامه : میرزا محمدعلی فرزند زین‌العابدین در سال ۱۳۰۸ق مطابق با ۱۲۶۹ش در روستای حبیب‌آباد از توابع برخوار اصفهان به دنیا آمد. او بخشی از دروس دینی خود را در روستای خود گذراند و مرجع امور دینی شد. او برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۵۸ق به اصفهان رفت و به اصرار جلال‌الدین همایی و میرزا رضا کلباسی در مدرسه کاسه‌گران ساکن شد و به تدریس و تالیف پرداخت. وی مدتی را در کتابخانه شهرداری اصفهان به عنوان کتابدار مشغول به کار شد. وفات : معلم حبیب‌آبادی سه‌شنبه ۲۲ رجب سال ۱۳۹۶ق برابر با ۲۹ تیر ۱۳۵۵ش به علت بیماری کلیوی درگذشت و در قبرستان حضرت زینب حبیب‌آباد به خاک سپرده شد. به مناسبت درگذشت او، سید محمدصادق بحرالعلوم از نجف، پیام تسلیتی در۲۶ شعبان سال ۱۳۹۶ق ارسال نمود. اساتید و شاگردان : معلم حبیب‌آبادی از پنج نفر از عالمان معاصر خود اجازه روایت گرفته است: ملامحمدحسین فشارکی اصفهانی ،میرزا محمدرضاکلباسی اصفهانی ،سید ابوالقاسم دهکردی،آقا بزرگ تهرانی، شیخ محمدباقر بیرجندی،سیدمحمدتقی یزدآبادی اصفهانی از شاگردان معلم می‌توان به شیخ عباسعلی ادیب، سید حسن فقیه امامی، سید جلال همایی، محمدباقر ساعدی، سید محمدعلی روضاتی، فضل‌الله ضیاءنور، شیخ حسین آل محفوظ و سید عباس کاشانی اشاره کرد که به برخی از آنان اجازه روایت داده است. تالیفات ، فهرست آثار معلم حبیب‌آبادی : وی از سال ۱۳۲۷ق شروع به تالیف کتاب نمود و بیش از سی کتاب بزرگ و کوچک از خود به یادگار گذاشت. مشهورترین اثر حبیب‌آبادی کتاب مکارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار است. سرودن اشعار : معلم حبیب‌آبادی در سرودن شعر طبع روانی داشت و با توجه به تسلط در تاریخ به زندگانی و سرگذشت مردان نامی خصوصا اولاد و نوادگان امامان معصوم پرداخت. او در سال ۱۳۲۴ق زبان به شعر گشود و تخلص خود را در شعر پس از مستعصم و آذر به «معلم» تغییر داد و سپس نام خانوادگی خویش را با همان کلمه مشهور ساخت. از اشعار اوست: مرغ سحر چو دوش بنای ترانه کرد شوری بپا ز زمزمه عاشقانه کرد عاشق کجا دلش نتپد در هوای دوست چون تیر غمزه از پی صیدش روانه کرد خواندیم بس فسانه ز احوال عاشقان ما را خراب حالت ایشان فسانه کرد جان و سرم فدای ره دوستی که او روز الست در دل عشاق خانه کرد یک جلوه کرد و بر دل جملگی ز دست عرفان خود بهانه همی زان میانه کرد