لطف الله صافی گلپایگانی

(1297 - 1400 هـ.خ)

لطف‌الله صافی گلپایگانی (۳۰ بهمن ۱۲۹۷ – ۱۲ بهمن ۱۴۰۰) فقیه و مجتهد سنتگرای ایرانی و از مراجع تقلید شیعه دوازده امامی بود. او نزد سید حسین طباطبایی بروجردی تحصیل کرد. وی در قم اقامت داشت و در حوزه علمیه این شهر تدریس می‌کرد. پدر او، محمدجواد صافی گلپایگانی (۱۲۴۹–۱۳۳۷)، از فقهای عصر خویش بود و مادرش، فاطمه خانم، دختر مجتهدی به نام آخوند محمدعلی بود. آخوند محمدعلی، هم‌بحث میرزای شیرازی بوده‌است. علی صافی گلپایگانی برادر او بود. لطف‌الله صافی گلپایگانی همچنین داماد سید محمدرضا گلپایگانی است که بر پیکر وی نیز نماز میت اقامه کرده بود. لطف‌الله صافی از مراجع طراز اول شیعه به‌شمار می‌رفت. صافی گلپایگانی ابتدا در گلپایگان، کتب پایهٔ ادبیات عرب را نزد آخوند ملا ابوالقاسم آموخت و ادامه مباحث ادبیات، کلام، تفسیر، حدیث، فقه و اصول را تا پایان سطح نزد پدر فراگرفت. در سال ۱۳۶۰ قمری گلپایگان را ترک کرد و به حوزه علمیه قم رفت. وی چند سال بعد به نجف رفت و در آنجا نیز از استادان آن حوزه، برای یک سال بهره‌مند شد. پس از آن مجدداً به قم بازگشت و بیش از پانزده سال، در مجلس درس سید حسین طباطبایی بروجردی شرکت جست و نیز یکی از مشاورین ویژه و اصحاب خاص استفتاء او گشت. بروجردی، پاسخگویی به سوالات مهم و حساسی از فقه و کلام شیعی و نیز نگارش کتابی دربارهٔ مهدویت را که منتخب الاثر نام گرفت، به لطف‌الله صافی واگذار کرد. از اساتیدش در قم سید محمدتقی خوانساری، سید محمد حجت کوه‌کمری، سید صدرالدین صدر، سید حسین طباطبایی بروجردی و در نجف محمدکاظم شیرازی، سید جمال‌الدین گلپایگانی و محمد علی کاظمی را می‌توان نام برد.