غلامرضا نیک پی

(1306 - 1358 هـ.خ)

پدرش عزیزالله اعزاز نیک‌پی در کابینه قوام السلطنه و در سال ۱۳۲۵ به معاونت نخست‌وزیری و وزارت پست و تلگراف رسید. او پس از طی دوران کودکی و نوجوانی در اصفهان و کرمانشاه، دیپلم خود را نیز در اصفهان گرفت و برای ادامهٔ تحصیل راهی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران شد. پس از گرفتن لیسانس در سال ۱۳۲۹ برای ادامه‌دادن تحصیل خود، به انگلیس رفت و دکترای اقتصاد بین‌الملل را نیز در سال ۱۳۳۵ در مدرسهٔ اقتصاد لندن گرفت و به کشورش، بازگشت. نیک‌پی پس از بازگشت به ایران در شرکت ملی نفت ایران به عنوان معاونت اداری استخدام شد و به مرور به عنوان متصدی تهیه آمار شرکت نفت و سپس به ریاست اداره کل آمار و بررسیهای اقتصادی دست یافت. در زمان تصدیگری ریاست اداره کل آمار و بررسی‌های اقتصادی، حسنعلی منصور ریاست شورای عالی اقتصاد را عهده‌دار بود و به همین جهت ارتباط وی با منصور بیشتر شد. به جهت آشنایی و همراهی بیشتر وی با حسنعلی منصور، نیک‌پی نیز به همراه وی و هویدا از اعضای اصلی کانون مترقی قرار گرفت. پس از تبدیل کانون مترقی به حزب ایران نوین، به عضویت شورای مرکزی این حزب درآمد و بیش از پیش به فعالیت در این حزب پرداخت. وی در اوایل سال ۱۳۴۳ در دولت حسنعلی منصور به معاونت نخست‌وزیری رسید. پس از ترور منصور، امیرعباس هویدا، دیگر دوست صمیمی نیک‌پی در حزب ایران نوین به نخست‌وزیری رسید و وی در کابینه وی نیز به معاونت نخست‌وزیری در امور اجرایی ادامه داد. پس از مدتی وی در کابینه هویدا به سمت وزارت مشاور منصوب شد که آن را در کنار معاونت نخست‌وزیری عهده‌دار شد. در سال ۱۳۴۶ غلامرضا نیک‌پی طی حکمی از طرف اسدالله علم وزیر دربار به ریاست اداره کاخ جوانان در کنار دیگر مسئولیت‌هایش انتخاب شد. پس از حدود چهار سال که نیک‌پی سمت معاونت نخست‌وزیری را برعهده داشت، وی در سال ۱۳۴۷ توانست به وزارت آبادانی و مسکن در کابینه هویدا دست یابد. در سال ۱۳۴۸ نیز به سمت شهرداری تهران منصوب شد. در سال ۱۳۵۷، مسوولیت شهرداری را تحویل سیدجواد شهرستانی داد و با حکم از سوی شاه، به نمایندگی از شهر اصفهان به دوره هفتم مجلس سنا راه یافت. وی در مجلس سنا در کل، برای یک سال کار کرد. در پاییز سال ۵۷ همراه با برخی مقامات رژیم سابق از جمله هویدا دستگیر شد و به زندان افتاد. در هنگام به پایان رسیدن انقلاب ۵۷ در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷، نیک‌پی هنوز در زندان به سر می‌برد؛ پس از یورش مردم به زندان قصر، او نیز توانست از زندان فرار کند اما پس از آن، دستگیر و دوباره زندانی شد. او بعد از انقلاب محاکمه و در ۲۲ فروردین ۱۳۵۸ اعدام شد.