عبدالحمید بدیع الزمانی

(1283 - 1356 هـ.خ)

وی تحصیلات ابتدایی را در مکتبخانه گذراند. از استادان قدیم وی به «ملا محمد رشید مریوانی»، «شیخ حبیب‌الله کاشتری» (ادیب، فقیه و محدث نامدار)، «حاج شیخ عبدالحمید مشکانی»، «حیدرقلی سردار کابلی»، «ملا عبدالله مفتی دشتی»، «ملا سعدالدین سعدالشریعه» و «میرزا سیف‌الله مستوفی» می‌توان اشاره کرد. او در این دوران علم اصول و فقه و حدیث و تفسیر آموخت و به خواندن بسیاری از کتب مهم در این زمینه مانند «تهذیب المنطق»، «مختصر المعانی»، «جمع الجوامع»، «شرح نظام»، «تهذیب الکلام»، و کتب تفسیر ازجمله «بیضاوی»، «روح المعانی» و… مبادرت نمود. سپس در منصب دبیر در مدرسه «ممتازیه سنندج» و پس از انتقال به تهران در سال ۱۳۲۱ ه. ش در دبیرستان‌های «دارالفنون»، «امیرکبیر»، «ادیب» و «گوهرشاد» مشغول به کار شد. برهه‌ای در ارتش خدمت کرد و مدتی نیز به واسطه تسلط بر زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسوی در روزنامه اطلاعات به کار ترجمه پرداخت تا اینکه در سال ۱۳۳۵ شمسی در دوران ریاست دکتر علی‌اکبر سیاسی بر دانشگاه تهران، استاد بدیع الزمانی، به پایمردی سه تن از شاگردانش یعنی احمد مهدوی دامغانی، مهدی محقق و سید جعفر شهیدی و با وساطت بدیع الزمان فروزانفر بدون آزمون ورودی به دانشگاه تهران راه یافت و در دانشکده معقول و منقول، دانشکده الهیات و دانشکده ادبیات و علوم انسانی استاد شد. بدیع‌الزمانی به دور از غوغاسازی و شهرت‌طلبی، مردی به تمام معنا دانشمند بود. تسلط او بر غرایب و دقایق ادب و لغت عرب، در کنار حافظه قدرتمند او، مایه تحیر و اعجاب اقران و اغیار بود. استاد احمد مهدوی دامغانی در خصوص وی می‌نویسد: «عالم فاضل مظلوم محرومی که فقط معدودی از معاصران به عظمت مقام او واقفند!». عبدالحمید بدیع الزمانی در سال ۱۳۴۲ ه. ش به خواست خود بازنشسته شد و در ۵ آبان ۱۳۵۶ ه. ش چشم از جهان فروبست. انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس سال‌ها خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در سال ۱۳۸۲ ایشان را به عنوان یکی از مفاخر ایران زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به خانواده استاد اهدا نمود.