فارسی و دستور زبان سال چهارم و پنجم دبیرستانها - سال ۱۳۴۰

از متن کتاب:
قسمت اول، بخش مشترک؛
از گلستان سعدی:
منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت، هر نفسی که فرو میرود ممد حیاتست و چون بر می آید مفرح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب.
از دست و زبان که براید؟ / کز عهده شکرش بدراید
اعْمَلُوا آل داود شُکراً و قلیل من عبادی الشکورا
بنده همان به که ز تقصیر خویش / عذر بدرگاه خدا آورد
ور نه سزاوار خداوندیش / کس نتواند که بجا آورد
باران رحمت بیحسابش همه را رسیده و خوان نعمت بیدریغش همه جا کشیده، پرده ناموس بندگان بگناه فاحش ندرد و وظیفه روزی خواران بخطای منکر نبرد...