سیدمصطفی آرنگ

(1312 - 1392 هـ.خ)

به سائقه‌ی شور و شوق مذهبی و علاقه به دروس حوزه‌ی، از موطن خود به شهر مقدس قم عزیمت نمود؛ و ضمن تحصیل در حوزه و تدریس در مدارس موفق به ادامه‌ی تحصیلات دانشگاهی و همچنین دریافت تصدیق مدرسی شد. مرحوم استاد آرنگ، کار شعر و شاعری را از دوران کودکی آغاز کرد و در سال ۱۳۲۴ در حالی که کلاس پنجم ابتدایی را می‌گذراند؛ نخستین بار به سرودن شعر پرداخت و انگیزه‌اش را این گونه بیان می کند؛ : "روزی دوستی کتابی به دستم داد تا آن را برایش اندک مدتی نگه دارم. من آن کتاب را گشودم، گلشن راز شبستری بود، قدری خواندم و بر سر شوق آمدم و همین امر سبب گردید خود به سرودن شعر بپردازم؛ در دوره‌ی دبیرستان من انشاهای خود را به صورت شعر انشاد می‌کردم." استاد آرنگ شاعری وارسته و عارف پیشه بود و به مولا علی(ع) اخلاص کامل داشت و با این عشق دلخوش بود و با آنکه مصیبتی جانکاه برایش روی داده بود، اما همچون کوهی استوار و با نیروی معنوی، تحمل مصیبت کرد وی می‌گوید: "از آغاز جوانی به مطالعه‌ی کتاب‌های ادبی عرفانی علاقه و دلبستگی زیادی پیدا کردم و بیشتر اوقات خود را مصروف مطالعه‌ی دواوین شعر می‌نمودم، در خلال مطالعات گاهی توفیق عرض اخلاص به ساحت مولی الموالی و ائمه‌ی اطهار علیهم السلام در قالب نظم دست می‌داد و از درگاه خداوند می‌خواهم که همواره این توفیق را تا پایان عمر رفیق راهم گرداند." از این روی، استاد آرنگ اکثر سروده‌هایش در منقبت مولا و خاندان عصمت و طهارت (ع) می‌باشد. آرنگ در سال‌های تدریس در دبیرستان با همکاری یکی از دبیران، اقدام به تالیف دستور زبان فارسی کرد که سال‌ها در دبیرستان‌ها مورد استفاده دانش آموزان بود و تدریس می‌شد. وی در ساختن ماده تاریخ از مهارت و توانایی کامل برخوردار است و ماده تاریخی که در فوت علامه طباطبایی سروده و متضمن ماده تاریخ شمسی و قمری می‌باشد، از آن جمله است.