زین العابدین شیروانی

(1194 - 1253 هـ.ق)

او از پیران سلسله نعمت‌اللهی و قطب پس از محمدجعفر کبودرآهنگی مجذوبعلیشاه است. او در پنج سالگی همراه پدرش به کربلا رفت و در آنجا نزد چند تن از علمای وقت مشغول تحصیل شد. پس از چندی راه سیر و سیاحت در پیش گرفت در ایران، مصر، شام، عثمانی، هند، یمن، حجاز، افغانستان، فرارود و ترکستان سفر کرد. پس از ۱۸ سال به وطن بازگشت و حاصل دیده‌ها و شنیده‌های خود را در قالب سه کتاب بستان‌السیاحه، حدائق‌السیاحه و ریاض‌السیاحه تالیف کرد. این سه فرهنگ جغرافیایی ماحصل مسافرت‌های گسترده زین‌العابدین شیروانی است که جهت شناسایی صوفی‌های برجسته، محقّقان همفکر خود و دیگر اشخاص برجسته و ممتاز دهه‌های میانی سده نوزدهم میلادی در اقصی نقاط ایران و سرزمین‌های اطراف آن بود. شهرت زیاد بستان‌السیاحه شیروانی به جهت تغییر حالت از شکل خشک و ثابت رایج نزد فقیهان بود.