زهرا اسعدپور بهزادی

(1319 هـ.خ)

پدرش علی محمد خان از نوادگان سید جواد عمادالسلام بود که نخستین مدرسه ی ملی بم را در سال ۱۲۸۷ هجری شمسی تاسیس کرد. اسعد پور تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در زادگاهش به پایان برد و در سال ۱۳۵۷ شمسی از مدرسه ی عالی ادبیات و زبان های خارجی در رشته ی زبان انگلیسی لیسانس گرفت. وی در سال ۱۳۳۹ شمسی با معلمی فرزانه و با فضیلت ازدواج کرد و صاحب سه فرزند شد که یکی از آنان در جوانی دعوت حق را لبیک گفت و داغ غم مرگ خود را بر دل پدر و مادر نهاد. اسعد پور از آن به بعد به مطالعه و تحقیق روی آورد و به کار نوشتن پرداخت. نخستین کتابش «میلاد ققنوس» نام دارد که در آن به بررسی خلق و خوی مردم و محرومیت های فرهنگی و اجتماعی اهالی بم پرداخته است. کتاب «الماس کویر» را در سال ۱۳۷۰ چاپ و منتشر کرد و در آن به وقایع تاریخی بم در دوران گذشته، از هخامنشیان تا دوره ی زندیه پرداخت. کتاب دیگر وی «کیمیای ناسوت» است که آن را در سال ۱۳۷۲ منتشر کرده و در باب ارگ بم سخن رانده است. او گاهی با خود به صورت منظوم نیز زمزمه هایی دارد که شعر زیر از آن جمله است: گفته بودی با من در دیاری که پر از زرق و تباهی و دروغ است هنوز و جهانی که پر از نیرنگ است بهر منصور وَشان جا تنگ است هان بگویم با تو در سراپرده ی غم پرور زندان زمان بعد حلاج وَشان ,بهر آزاده زنان جا تنگ است