روژه مارتن دوگار

(1881 - 1958 م)

او در طی زندگی نسبتاً طولانی خود آثار متعددی، از رمان و داستان کوتاه و نمایشنامه و خاطرات، به وجود آورد که مهم‌ترین آنها بی‌شک «خانواده تیبو» است. برای نوشتن این رمان، جایزه ادبیات نوبل را در سال ۱۹۳۷ کسب کرد. رمان دیگر او که با سبک‌وسیاق مشابه خانواده تیبو و پیش از آن نوشته شده رمان «ژان باروا» است. هر دو این آثار به فارسی ترجمه شده است. علاوه بر این، آثار دیگری نیز دارد که متاسفانه تا کنون به فارسی برگردانده نشده است، ازجمله «فرانسه کهن»، نمایشنامه «سر به تو» و «وصیت‌نامه بابا لولو»، و رمان ناتمام «خاطرات سرهنگ مومور». او پیرو راه تولستوی است و در خطابه‌ای که هنگام گرفتن جایزه نوبل ایراد کرد چنین گفت: «رمان‌نویس واقعی کسی است که می‌خواهد همواره در شناخت انسان پیش‌تر برود و در هر یک از شخصیت‌هایی که می‌آفریند زندگی فردی را آشکار کند، یعنی نشان دهد که چگونه هر موجود انسانی نمونه‌ای است که هرگز تکرار نخواهد شد. به گمان من، اگر اثر رمان‌نویس بختِ جاودانگی داشته باشد به یمن کمیت و کیفیت زندگی‌های منحصر‌به‌فردی است که توانسته به صحنه بیاورد. ولی این به‌تنهایی کافی نیست. رمان‌نویس باید زندگی کلی را نیز حس کند، باید اثرش نشان‌دهنده جهان‌بینی خاص او باشد. اینجا نیز تولستوی استاد همه رمان‌نویسان است. هر یک از آفریده‌های او همواره بیش و کم در اندیشه هستی و ماوراء هستی است، و شرح زندگانی هر کدام از این موجودات بیش از آنکه تحقیقی درباره انسان باشد پرسش اضطراب‌آمیزی است درباره معنای زندگی.»