حیدرعلی غاضری

(1283 - 1358 هـ.خ)

پس از تحصیل در مکتب‌خانه به کسب و کار مشغول شد و به نانوایی پرداخت. در نوجوانی طبع شعر داشت و در برخی انجمن‌ها از جمله انجمن ادبی کمال شرکت می‌کرد. [وی چندین سفر به عتبات و عالیات سفر کرد و هنگامی که قصد انتخاب نام خانوادگی را داشت. «غاضری» را که منسوب به «غاضریه» از دهات کربلا است را برای خود برگزید] در شعر «محفوظ» تخلّص می‌کرد و دیوان اشعار او به چاپ رسیده است. [سرانجام در بهمن ۱۳۵۸ش وفات یافته و در تکیه گلزار مدفون شد. ماده تاریخ فوت او را فرزندش حسین غاضری چنین سروده است: پور او گفت سال تاریخش ••••• «جای محفوظ در جنان بادا»] این شعر از اوست: به چمن گر نبود دلبر گل پیرهنی ••••• نبود جلوه به بستان نه صفا بر چمنی تن بی جان ندهد سود و از آن خلق بری ••••• رخ نما ای که تو جان فرح انگیز منی شعله افروز که پروانه صفت جان دهمت ••••• ای که چون شمع شعاع افکن هر انجمنی (مصاحبه غلامرضا نصرالهی با آقای حسین غاضری در تابستان ۱۳۸۶ش)