بیوک نیک اندیش

(1307 - 1395 هـ.خ)

وی از سال ۱۳۳۲ با استاد شهریار آشنا و تا پایان عمر استاد شهریار اغلب اوقات خود را با وی سپری کرد. استاد شهریار از نیک اندیش به عنوان رفیق شفیق یاد می کرد و برخی از اشعار چاپ نشده ی استاد در نزد وی به امانت بود. مرحوم نیک اندیش یار استاد شهریار در روزگار تنهایی به شمار می رفت و سال ها جان و دل خود را قرین اشعار نغز استاد شهریار کرد. مرحوم نیک اندیش داستان نخستین دیدار خود با استاد شهریار و شیفتگی وی به ایشان را چنین نقل کرده است: سال ۱۳۳۲ در تبریز مرادم را زیارت کردم و در دیدار دوم او نیز مرا دریافت. این شعر را برایم خواند: بیا و چشم روشن بین من باش بشو شمعی و بر بالین من باش من آن ملای بی شمسم به تبریز تو همت کن حسام‌الدین من باش و من مرید او شدم و روزها و شب‌ها یا در کنار شهریار بودم و یا در فکر او سیر می‌کردم. معروف ترین آثار مرحوم بیوک نیک اندیش، کتاب سه جلدی «در خلوت شهریار» است که به گفته ی خودش، برای پاسداشت حرمت دوستی با یکی از بزرگترین شاعران ایران زمین نوشته است. این کتاب مجموعه ی خاطرات و نیز گفتگوهای طولانی نگارنده با استاد شهریار است.