ابوتراب نفیسی

(1293 - 1386 هـ.خ)

ابوتراب نفیسی یکی از پزشکان برجسته ایرانی است. او دارای فوق تخصص در رشته قلب و استاد برجسته دانشکده پزشکی اصفهان و عضو فرهنگستان علوم پزشکی بود. علاوه بر تدریس در دانشکده پزشکی اصفهان و کار در بیمارستان های این شهر، بیش از نیم قرن در مطب خود به مداوای بیماران پرداخت. مهمترین خصوصیت او در تلفیق علم مدرن پزشکی با طب سنتی و در قدرت تشخیص او در بیماری‌ها بود. ابوتراب نفیسی زاده ۱۲۹۳ شمسی در ده پوده در نزدیکی قمشه اصفهان است. بیشتر افراد خاندان او که مولد اصلی آنان کرمان بوده و نام خانوادگی خود را از نام سر سلسله یعنی نفیس ابن عوض کرمانی گرفته‌اند، یا طبیب بوده‌اند یا ادیب. نفیس ابن عوض حکیم و طبیب معروفی بوده و صاحب دو کتاب معروف در طب به نام "شرح الاسباب و العلامات" و "شرح نفیس" است و در زمان الغ بیک و به دعوت او از کرمان به سمرقند رفته و مدتی به عنوان پزشک مخصوص الغ بیک خدمت کرده است. نفیسی در خاطرات خود زندگی اش را این‌طور شرح می‌دهد: «این جانب دوره ابتدائی را در سه سال و نیم طی کرده و در سال ۱۳۱۰ (شمسی) از دبیرستان سعدی اصفهان و در سال ۱۳۱۶ از دانشکده پزشکی تهران فارغ‌التحصیل شده و در تمام دوران تحصیل طب رتبه اول بوده و به دریافت مدال علمی مفتخر و پس از شروع خدمت نظام وظیفه در ۱۳۱۶،دو سال خدمت را در اصفهان گذرانیده و در ۱۳۱۸ خدمت به اتمام رسید. بعد متصدی درمانگاه کازرونی در اصفهان شدم و در سال ۱۳۲۵ به سمت دانشیاری رشته گیاه‌شناسی آموزشگاه عالی بهداری منصوب و در سال ۱۳۲۷ دانشیاری رشته بالینی داخلی آموزشگاه عالی بهداری و دانشکده پزشکی و ریاست بخش داخلی منصوب گردیده و بالاخره در سال ۱۳۲۶ به سمت استاد رشته بالینی داخلی انتخاب گردیده‌ام. در سال‌های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۳ مسیحی رشته تکمیلی قلب شناسی را از دانشگاه هاروارد در آمریکا گذرانده و به کشورهای خارج از جمله انگلستان، فرانسه، ایتالیا، سوئیس، اسرائیل، لبنان، سوریه، مصر، یونان، قبرس و اردن به منظور مطالعه مسافرت نموده و در سال ۱۳۴۲ موفق به دریافت نشان "اُردرِ د لاسانته پابلیک ordre de la Sante Publique" از دولت فرانسه گردیدم. از سال ۱۳۴۲ به سمت رئیس دانشکده پزشکی و داروسازی و مدیر گروه داخلی و اطفال منصوب شدم». می‌توان گفت که سال‌های ۱۳۳۵ تا دهه ۱۳۶۰ شمسی از پربارترین دوران زندگی او محسوب می‌شود: در این مدت از یک طرف به عنوان استاد پزشکی، طب مدرن را آموزش می‌دهد و از طرف دیگر به عنوان پژوهشگر و حکیم اسلامی به تحقیق در مورد طب سنتی و طب گیاهی پرداخته و پس از چندی به ریاست موسسه تحقیقات طب سنتی دانشگاه اصفهان انتخاب می‌شود. از سال ۱۳۶۰ به بعد او از دانشکده علوم پزشکی بازنشسته می‌شود و از ۱۳۶۹ عضو برجسته و دائمی فرهنگستان علوم منصوب می‌شود. تا هشتاد سالگی به مداوای بیماران خود در مطب ادامه می دهد.